بدو گفت ای گرامی تر ز جانم

به زیب و خوبی افزون از گمانم

نیالاید به آهوی زنانم

نگه دارد ز آهوشان زبانم

گرفتاری ترا باشد به جانم

بدان سر جان خویش از تو ستانم

ز شهر خویش رامین را برانم

دگر هرگز به نامش بر نخوانم

کنون خواهی بکش خواهی برانم

و گر خواهی بر آور دیدگانم

به خون مصقول کن رنگ رخانم

سیاهی را بشوی از دیدگانم

که من یک ماه زی تو میهمانم

ترا یک سال از آن پس میزبانم

کنون در عاشقی بس ناتوانم

چنان گشتم که گر بینم ندانم

هر آنگاهی که از وی دور مانم

بجز خوشی و کام دل نرانم

اگر چه من ز شیران جان ستانم

همی بستاند از من عشق جانم

در آن غم مانده کز تو دور مانم

دلم امید بگسسته ز جانم

اگرچه شاه شاهان جهانم

ز خود بیچاره‌تر کس را ندانم

درین اندیشه روز و شب چنانم

که با من نیست پنداری روانم

چه طوفانست گویی بر روانم

که جیحون می‌رود از دیدگانم

به اندرزت همین گفتن توانم

که چاره جز شکیبایی ندانم

فدای روی خوبت باد جانم

فدای من سراسر دشمنانم

چه آن پندی که من بر تو بخوانم

چه آن تخمی که در شوره فشانم

اگرچه شاه شاهان جهانم

درین شاهی به کام دشمانم

به خون ویسه گر جیحون برانم

ز خون دشمان وز دیدگانم

بر آن بی مهر چو نان مهربانم

که او را دوستر دارم ز جانم