سِر این آن بود کز حق خواستم

لاجرم بنمود راه راستم

گفت نه مستور صالح خواستم

قحبه گشتند و ز غم تن کاستم

باز با هوش آمدم برخاستم

در روش گویی نه سر نه پاستم

گفت من روزی ز حق می‌خواستم

قبله را از لابه می‌آراستم

به طامات مجلس نیاراستم

ز داد آفرین توبه‌اش خواستم

گفت این بر کار ناید راستم

من نه این سنگ آن دگر یک خواستم

بداد و دهش عالم آراستم

همه نام نیک از جهان خواستم

جهان را به خوبی من آراستم

چنان گشت گیتی که من خواستم

اگر خضر راهی بگو راستم

که خضر اندرین چاه می‌خواستم

من این لشکر گشن آراستم

همان دم که از خواب برخاستم

زخوردن بپوشیدن آراستم

بجامه فزودم زنان کاستم

صبحدم کز روی بستر خاستم

از خرد تعبیر این درخواستم

بزم جودش را چو می آراستم

نسبتش با معن و حاتم خواستم

حاصلت این بس که تو را خواستم

باطنت از شوق خود آراستم

ز من این هنر بس که جان کاستم

به نقش حقایق دل آراستم

وگر نی من آن را چو آراستم

نه احسان نه تحسین ز کس خواستم

من ز تاب آتش عشق تو ناپرواستم

در هوای مهر رویت ذره سان شیداستم

جان شیرین گر ز دستم میرود فرهادوار

همچو کوه بیستون در عشق پا برجاستم

در ره عشاق گشتم بانوااز وصل دوست

[...]

من ذات بحت مطلقم، هم وصف و هم اسماستم

هم نقش موج و قطره ام، هم جوی و هم دریاستم

اول منم، آخر منم، باطن منم، ظاهر منم

غایب منم، حاضرمنم، یکتای بی همتاستم

وحدت منم، کثرت منم، معنی منم، صورت منم

[...]

شبی خواستم بزمی آراستم

سرودی ز بهر طرب خواستم

چو بزم سخن گویی آراستم

ادا کردم آن را که می خواستم