همی زد دستها بر سر به زاری

همی کرد ارغنونش دستیاری

خروشان از هوا ریزان به زاری

سرشک از دیده چون ابر بهاری

کسی اندر جهان نشنید باری

که شخصی بی‌غرض کرده ست کاری

چو نرگس سرگران از شرمساری

در آمد پیش گلبرگ بهاری

روا باشد که من شبهای تاری

کنم چون بلبلان فریاد و زاری

ندیدی هیچ ازین بستان تو باری

همان بهتر که باشی بر کناری

چمن پرورد گلبرگ بهاری

چو گل در غنچه شد ناگه حصاری

گرت باشد به قصر وی گذاری

از آن خلوت گرت بخشند یاری

عزیزی ناگه افتادی به زاری

ز جاه یوسفی در چاه خواری

مگر آهم تواند کرد کاری

کند در خلوتت یک شب گذاری

چو بارانی که شب از لطف باری

فرو بارد به گلبرگ بهاری

شدست این در جهان مشهور باری

که بی زر بر نیاید هیچ کاری

توان بودن که این چابک سواری

خلاصی بخشدش ز آن شرمساری

به نقشی رو نمودی هر بهاری

به دستی جلوه کردی هر نگاری

چرا هر لحظه دود از دل برآری؟

چرا خونین اشک از دیده باری؟

هوس دارد که بر عزم شکاری

رود بیرون به طرف مرغزاری

همایون دید عمری در عماری

چو در زرین صدف در دراری

همه با گوهر و سیم نثاری

چو ابر بهمن و باد بهاری

چو چنگ از بزم می جویم کناری

برم تاری چو از چنگست تاری

ای بلبل جانم (را) از روی تو گلزاری

رنگیست ز روی تو با هر گل رخساری

از دیدن ماه و خور عار آیدت ای دلبر

گر بهر تماشا را در خود نگری باری

بی معنی عشق تو جان در بدن خاکی

[...]