میده، ار زانکه مایه‌ای داری

مستعد کمال را یاری

چند ازین رنج و چند ازین خواری؟

بهر چیزی که زود بگذاری

در نگر تا: کجاست غم‌خواری؟

غم اوخور، چو میکنی کاری

طیش و کفران و مردم‌آزاری

هزل و غذر و نفاق و خونخواری

دیدم و نیست در جهان باری

بهتر از عجز و نیستی کاری

شود از آب چشم و بیداری

بر زبان چشمهٔ سخن جاری

گاه خندی، ولی ز پنداری

گاه گریی، ولی به صد زاری

عقل شمعست و علم بیداری

نفس خواب و هوس شب تاری

ای برادر، چو با خرد یاری

نظری کن به نور بیداری

گرتو از بهر باغ در کاری

در ده این باغ‌ها بسی داری

نه به اخلاص میکنی کاری

زان درختت نمیدهد باری

تهمت و جهل و حسرت و خواری

فرقت و گمرهی و بی‌یاری

تا نباید بلابه و زاری

مال خود خواستن بدین خواری

بر آمدم صبحدم باد بهاری

جهان خوشبوی گشت از مشک تاری

چه باد خوش نفس بود اینکه بشکست

بیکدم قیمت مشک تتاری

مگر هر صبحدم بر رهگذارت

[...]

تو آن نئی که ندانی طریق دلداری

ولی چه شود که با ما نمیکنی یاری

بعهد چین سر زلف شام پیکر تو

سیاهروی جهان گشت مشک تا تاری

چنان ز عشق تو مستم که دل نمیخواهد

[...]

چو بلبل از سر مستی گذشتم سوی گلزاری

نمود از هجر رخسارت بچشمم هر گلی خاری

دلم میگفت با چشمت که خوردی خونم از مستی

ولی لعل ترا دیدم ز خون دل نشان داری

بدل گفتم که خون ما ز لعلش خواه اگر خواهی

[...]

الا ای نسیم صبا از ره لطف

گذر کن بخاک در شهریاری

که بوسد ز بهر شرف پای تختش

کجا باشد اندر جهان تاجداری

زمن عرضه کن اینسخن گر توانی

[...]

ای خردمند اگر همی خواهی

که شوی شهره در نکو کاری

جهد کن تا غلام و خدمتکار

بیش از ابناء جنس خود داری

زانکه روزی یک بیک ایزد

[...]

اگر چه ابر بلای سپهر زنگاری

فشاند بر گل زردم سرشک گلناری

هنوز همت ما سر بدان فرو نارد

کزو برم بر کس قصه ستمکاری

دلا نصیحت ابن یمین بجان بپذیر

[...]

بیادگار من ای یار اگر نگهداری

یکی لطیفه نویسم ز غایت یاری

زمانه در گذرست و اجل ز پی تازان

بهوش باش که فرصت ز دست نگذاری