نی که در خاک هر چه میکاری

عین آن را ز خاک برداری

چون زمین این کند ببین باری

چه کند با تو در نکو کاری

این مکن باور ار خرد داری

که بود یار او بجز باری

شود آن خواب عین بیداری

گردد آن جهل علم و هشیاری

چونکه ما را تو دوست میداری

دان که از مائی و نکو ی اری

دائماً گر خلد ترا خاری

یا کند نیش کیکت افکاری

لیک اگر یک دمت گزد ماری

بود این زان فزون به بسیاری

بعد بسیار ناله و زاری

حاجتم شد قبول از باری

سرو سر نیز هم بسر باری

ترک کرد اندر آن ره از یاری

که مرا بندۀ سزاواری

نشود ضایع آنچه میکاری

نی وزیر و نه شاه در کاری

نی امیر و سپاه و سالاری

جز مگر ایزدت دهد یاری

که ورا از میانه برداری

چون تو با ما ز جان و دل یاری

چشم بگشا اگر بصر داری

زور بگذاری و کنی زاری

گذری از غرور و جباری

تا که در کوششی نکو کاری

تا که در جوششی وفا داری

راحت خویش جو ز بیداری

عزت خویش را هم از خواری

از کفم باده خور چو خماری

مست شو باز ره ز هشیاری

خیره سر روی هر طرف آری

چشم با خویشتن نمیداری

خود بجد اندر آن همیکاری

از چنان کاشتن چه برداری

می نخوردی از آن تو هشیاری

بند خویشی نه بند دلداری