دران غوغا ز مستی شد سواره

براند او از در دروازه باره

شهش گفتا نیم از سنگِ خاره

ز رفتن هیچکس را نیست چاره

چو لختی کرد هر سوئی نظاره

بدید آخر رخ آن ماه پاره

اگر رویش بتابد آشکاره

شود هر ذرّهٔ صد ماه پاره

سپهر تند با چندین ستاره

شده از شاخ رمحش پاره پاره

چه کم گردد ز بحری بی کناره

که کاهی می‌کند در وی نظاره

گر از یک کام او گیری کناره

زند در یک زمانت صد هواره

به صد افسوس در لعب و نظاره

جهان خورد این سگ افسوس خواره

چو خواهی کرد بر آتش گذاره

ترا از مغز اندک نیست چاره

ازین نُه چار‌طاق ِ پر ستاره

به تو نرسد مگر لختی نظاره

رخ درویش ِ بی‌دل ز‌آن نظاره

ز چشم ِ درفشان شد پر ستاره

ولی بر بام این زندان ستاره

ز خلقان عمر دزدد آشکاره

دمی این جوز زرین ستاره

برین گنبد نشد سیر از نظاره

پیاده چون ببینی بر کناره

که فرزین شد ترا گیرد سواره

ندیده بود اندر ده مناره

تعجب کرد و آمد در نظاره

سلیم القلب بر روی مناره

روان شد عالمی در وی نظاره

از آن سر داد بر باد آشکاره

که مسجد برد برتر از مناره

چو شیرم گشت مویم در نظاره

هنوز از حرص هستم شیرخواره

اگر برگویم این راز آشکاره

بیک ساعت کنندم پاره پاره

مریز از پشت خود این آب‌پاره

که در پشت تو گردد پشت‌واره