گه شست سرِ پُر از غبارش

گه کند ز پای خسته خارش

دلتنگ چو دستگاه یارش

در بسته‌تر از حساب کارش

چون وحش جدا شد از کنارش

پیر آمد و شد سپاس‌دارش

بس گل که تو گل کنی شمارش

بینی به گزند خویش خارش

من داشته‌ام عزیز‌وار‌ش

تو نیز چو من عزیز دارش

یک ره برهان از انتظار‌ش

در خز به خزینهٔ کنارش

چون سخت شدی ز گریه کارش

برخاستی آرزو‌ی یارش

هر در که زند تو ساز کارش

هرجا که رود تو باش یارش

پُر کتان و قصب شد انبار‌ش

زر به صندوق و خز به خروار‌ش

کارگر بین که خاک خونخوار‌ش

چون فکند از نشانهٔ کارش‌؟

وانکه مریخ بست پرگار‌ش

گوهر سرخ بود در کارش

چاره آن شد که چار و ناچارش

مهربانی بود سزاوارش

نیک‌مرد آن بوَد که در کارش

رخنه نارد فریبِ دینارش

پیرمرد از شگفتی کارش

خیره شد چون شنید گفتار‌ش

برکشیده ز خط پرگار‌ش

چار مهره به چار دیوار‌ش

عذرها خواستند بسیارش

هر دو یکدل شدند در کارش

اوفتاده ز سرو پر بارش

نار در آب و آب در نار‌ش

گل دل بشکفد ز دیدارش

دل گل بشکفد ز رخسارش

بخت ما را فکند در دامش

حسن خود را نهاد بر بارش

از لطیفی که آفرید خدای

[...]

کو دل که بداند نفسی اسرارش

کو گوش که بشنود دمی گفتارش

معشوق جمال می‌نماید شب و روز

کو دیده که بر خورد از آن دیدارش

بنمود رخ از پرده، دل گشت گرفتارش

دانی که کجا شد دل در زلف نگونسارش

از بس که سر زلفش در خون دل من شد

در نافهٔ زلف او دل گشت جگرخوارش

چون مشک و جگر دید او در ناک دهی آمد

[...]