جست شتابان و به ره رو نهاد

از زبر بام به زیر اوفتاد

غمزده صراف به عجز اوفتاد

درهم چندیش به کف بر نهاد

کون به خود هرچه پذیرد فساد

نیست جز از مردم بی‌اعتقاد

نظم نخیزد مگر از اتحاد

وان ندهد دست جز از اعتقاد

با پسر خویش برای رشاد

گفت سخنها ز طریق و داد

نیست صغیر از ره کذب و عناد

گر بنهی نام می‌ ام‌الفساد

مذهبی آورد برای عباد

جمع در آن علم معاش و معاد

عارفی از ضعف به بستر فتاد

مرگ برویش در محنت گشاد

خوش بود گر با تو در یک جلسه، بنشینم به داد

تا مدلل سازم از تو، من جنایات زیاد

بر تو بایستی، نه بر ما، محشر یوم‌المعاد

تا جزایت با سیاست آنچه می‌بایست داد

جوانکِ فُکُلی‌ای، به شیطنت استاد!

دو سال در پی این دختر جوان افتاد

که تو ز خوبی شیرین شدی و من فرهاد

تو کام من بده و من ترا نمایم شاد

(پیرمرد):درون خاک، مرا دختری جوان افتاد

برای آنکه جوانی شود دو روزی شاد!

(من): بر آن جوانکِ ناپاک‌روح لعنت باد،

خدای داند هرگه از او نمایم یاد:

درست روزی، کآن شهریار اعلان داد

یگانه دختر ناکام من، ز مادر زاد

تمام مردم، دلشاد مرگ استبداد

من از دو مسئله خوشحال و خرم و دلشاد

چه گویمت من ازین انقلابِ بدبنیاد!

که شد وسیله‌ای از بهر دسته‌ای شیّاد!

چه مردمان خرابی، شدند از آن آباد!

گر انقلاب بُد این، زنده باد استبداد

زین صدای نازیبا، در وطن طنین افتاد

بین ملت و دولت اختلاف و کین افتاد

طفل پاک آزادی، از رحم جنین افتاد

رفتمان ز یاد، نام اتحاد:

قضا را در آن دم، یکی تند باد

به دامان شه، مشتی آتش نهاد

ایا غربیان مبارک‌نژاد!

شما را چرا شوم گشته نهاد؟

مرحبا ای (کوهی) نیکو نهاد

لشخوران مردند، کوهی زنده باد

این منزل دزدان شدن، بارگه داد!

بیرون نشد از یاد

گفت با خاک، صبحگاهی باد

چون تو، کس تیره‌روزگار مباد

تو، پریشان ما و ما ایمن

تو، گرفتار ما و ما آزاد

همگی کودکان مهد منند

[...]

این لانهٔ ایمنی که داری

دانی که چسان شدست آباد

کردند هزار استواری

تا گشت چنین بلند بنیاد

دادند به اوستادکاری

[...]