بعد عرب هم نشد این ملک شاد

رسته شد از چاله و در چه فتاد

رفت درین دوره به کلی ز یاد

نصف زبان پاک ز کار اوفتاد

تهیدست مرد جوانمرد راد

چو دخت‌ از تو خواهد ببایدش داد

داد که دستورِ دیوخوی ز بیداد

کشورِ جم را به بادِ بی‌هنری داد

داد قراری که بی‌قراریِ ملّت

زآن به فلک می‌رسد ز ولوله و داد

کاش یکی بردی این پیام به دستور

[...]

ور ز من خواهی تو حسن و اتفاق و اتحاد

جنگ ژاپونی و روسی را سراسر آر یاد

تا بدانی دولتی بی‌قدر و جاهی با نژاد

خانهٔ شاهنشهی چون روس را بر باد داد

حالیا کز نو نموده باغ را آباد باد

به که از پیمانه گیرم تا خط بغداد داد

مادر دهر این چنین روزی کجا آزاد زاد

کز دو جانب می برد در سایه شمشاد شاد

«زو» صفت سبزه نوخیز به باغ آمد شاد

کشور خویش به گرشاسب شمشاد نهاد

سرورست از لب جو یک‌تنه مانند قباد

پس به کاووس چمن حکم ولیعهدی داد

در نمازشان گشتند، جمله آگه و معتاد

گرچه نبود ایشان را، از نماز ایزد یاد

شخص گبرشان عالم مرد ارمنی استاد

بهر درس خوش دادند، دین احمدی بر باد

درود فراوان بر آن پاکزاد

محمد رسول حجازی نژاد

ز شاه کیان و هم از پیشداد

به شهنامه زیشان بسی کرده یاد

بسی بود آن شاه با عدل و داد

کریم و جوانمرد و نیکو نهاد

چو بر گاه شد شاهِ با عدل و داد

کلاهِ بزرگی به سر بر نهاد

تو بنیاد کن پادشاهی به داد

دِلِ مردمان کن تو با داد شاد

بگفت این و پس دیده بر هم نهاد

برفت از بدن جان آن شاه ماد

خوشا راد مردان نیکو نژاد

که از نام ایشان جهان گشت شاد

بنا گه سواری بیامد زماد

بر شاه ماد این خبر را بداد

باندک زمانی شهنشاه ماد

کمر بست و بسیار کشور گشاد

بکشته سه تن از جوانان ماد

به لیدی پناهنده گشتند و شاد

چو آمد چنین پیک بر شاه ماد

خبر از شه لیدی و جنگ داد

درو دشت ایران همه سبزو شاد

دل کشوری شاد از شاه ماد