خدایا سینه من را صفا ده

دلم را حکمت بی منتهی ده

در مشهد کویت آمده بود

سرمست دی از خمار باده

مادر زن خویش را گرفت او

چون توپ بیاری عراده

نیمی چو ز شب گذشت دیدم

[...]

رشید و ارشد به جنگ ملت

زاسب هستی شده پیاده

رشیدسلطان نخست از جهل

در بلا را به رخ گشاده

معز سلطان به یاری بخت

[...]

من آنجا بر سر پای ایستاده

عنان صبر و تاب از دست داده

ز دیده سیل خون بر رخ گشاده

دل اندر رحمت باری نهاده

شه گفته اقدس السیاده

مفتاح خزائن المساده

بزم عشرت چو شود آماده

ماده را هست نصیب از باده

بروی او در دل ناگشاد

خودی اندر کف خاکش نزاده

ضمیر او تهی از بانگ تکبیر

حریم ذکر او از پا فتاده

بچه حرف نشنوِ ساده

به قبول دروغ آماده

تا که آن سرو خرامان لب جوی افتاده

جوی خون سر داده

با نی گفتا بلوط شرمت باد

زان جسم نوان و پیکر ساده

از مادر دهر رو شکایت کن

تا از چه تو را بدین نمط زاده

بر من بنگرکه پیکرم چون کوه

[...]

ما عرضه نداریم کزین جنگ عمومی

گردیم زیاده

عز و شرف افزاید بلغاری و رومی

ما باده و ساده

مام تو چو آفتاب زاده

نامت ز چه رو قمر نهاده‌؟

به قربان حضور شاهزاده

که آیین وفا ازکف نهاده

سخن تا چند بافم زین زیاده

زیادت باد عمر شاهزاده

گه رفتن منظم پا نهاده

چو وقت مشق‌، سرهنگ پیاده

شدی قائل به یک برهان ساده

که باشد شمس گردان ایستاده

وگر وجدانت نپذیرد شهاده

برو در سایهٔ فکر و اراده

گرفت این گونه عیب از شیر ماده

که چون تو دیر در عالم که زاده‌؟

سوم را نام «‌فرخ‌روز» داده

دگر « کیخسروی‌» نامی نهاده

زندگانی ز تصادف زاده

واتفاقی است شگرف افتاده