آئینهٔ ذات عین ذاتست

دانست که مجمع صفاتست

بی جود وجود حضرت او

عالم به تمام فانیاتست

می نوش مدام دُردی درد

[...]

قسم احوال پس ولایاتست

تا نگویی که شطح و طاماتست

بعد ازین قسمت ولایاتست

داند آن کس که در مقاماتست

لعل تو نبات و سخنت آب حیاتست

تب خاله بران گوشه لب حب نباتست

از دیر سوی مسجد ازانم حرکت نیست

کان مغبچه در میکده شیرین حرکاتست

از صومعه خود را به خرابات فکندیم

[...]

مهر روی تو که تابان ز همه ذراتست

حسن او را همه کون و مکان مرآتست

نیستی جمله بهستی تو پیدا شده است

غیر ازین هرکه بگوید سخن طاماتست

پیش عارف که ز اوراق جهان حسن تو دید

[...]

نه تنها ظهور صفاتت بذاتست

که آئینه روی ذاتت صفاتست

کتاب کمالت که اوراق فضلست

یکی فرد از آن دفتر کایناتست

بیک جرعه صد مرده را زنده سازد

[...]

لعل تو که معدن حیاتست

از حسرت آن حیات ماتست

هر جلوه ز روی بی نظیرت

منظور جمیع ممکناتست

قائم بوجودت ار نباشد

[...]

ذوالعرش رفیع الدرجاتی که خدا گفت

عشق است که بیرون ز حدود وز جهاتست

اندر ظلمات هوسِ نفسِ جفاجوی

دل همچو خضر آمده عشق آب حیاتست

ظلمات هواهای نفوس است سکندر

[...]

از حسرت لعلی که در او آب حیاتست

مردیم و بسی عقل در این واقعه ماتست

بر چشمه حیوان دلم از زلف تو پی برد

با لعل تو ارزد ره اگر بر ظلماتست

ز اشعار من آنانکه لب اندر لب یارند

[...]

اشارت باءببد و ممکناتست

که موج ثانی از دریای ذاتست

احد در نزد صوفی اسم ذاتست

که مطلق ز اعتبارات صفاتست

نه احسان‌ست این، بل کشف ذات‌ست

خود احسان رؤیت او بالصفاتست

چو کون او مظاهر بهر ذاتست

در اول کان تو گو جمع صفاتست

لسن تعریف ذات از هر صفاتست

که ظاهر از نمود ممکناتست

مراد از خال وخط جلوات ذاتست

نمایشهای اسماء و صفاتست

لبش سرچشه آب حیاتست

ز بهر عارف از وی وارداتست

دگر طمس آن فنای فی‌الصفاتست

صفاتش منظمس در وصف ذاتست

فنای طمس از وجه صفاتست

نه وصفی ظاهر الاوصف ذاتست

عبارت آن بسیرت گر ثباتست

ز دور کل اسماء وصفاتست

همه مقصودشان تعظیم ذاتست

فراغت همشانرا از جهاتست