یخ‌کش بیچاره که یخ می‌کشید

از اثر بخت بد آنجا رسید

الغرض این سر شودم تا پدید

کار به صلحیهٔ شهرم کشید

مرد چو این مسئله از زن شنید

سخت غمین گشت و زبان در کشید

رنگ ز صباغ فراوان شنید

لیک یکی زان همه چشمش ندید

اسب سواری لب آبی رسید

مرکبش از پویه بماند و رمید

گفت که اسب تو در این آب دید

عکس خود و از تو عنان در کشید

حاصل عمری و درخت‌امید

پای تو شد موی سیاهم سفید

صحبت ایشان چو سراسر شنید

عارف محزون ز دل آهی کشید

یا چو شود روز قیامت پدید

بر من غمدیده چه خواهد رسید

چو گل خاموش شد شبنم درخشید

بر وی گل بسان غنچه خندید

گفت درویشی شبانگه با مرید

خیز و رو از حجره بیرون ای سعید

داد درویشی از ره تمهید

سر قلیان خویش را به مرید

بی‌بضاعت دختری، علامه عهد جدید

داشت بر وصل جوان سرو بالایی امید

لیک چون بیچاره، زر، در کیسه‌اش بد ناپدید

عاقبت هیزم‌فروش پیر سر تا پا پلید

کز زغال کنده دایم دم زدی، وز چوب بید

[...]

در تکاپوی غروب است، ز گردون خورشید

دهر پر بیم شد و رنگ رخ دشت پرید

دل خونین سپهر از افق غرب دمید

چرخ از رحلت خورشید سیه می پوشید

اگرچه قاعدتا، شب سیاهی است پدید

خلافِ هرشبه، امشب دگر شبی‌ست سپید

شما به هرچه که خوب است، ماه می‌گویید

بیا که امشب، ماه است و دهر، رنگ امید

فکنده نور مه از لابه‌لای شاخهٔ بید

به جویبار و چمنزار خال‌های سفید

به سان قلب پر از یأس و نقطه‌های امید

خوش آنکه دور جوانی من شود تجدید

فکنده زلف ز دو سوی بر جبین سفید

تلالوئی به عذارش ز ماهتاب پدید

به سان آینه‌ای در مقابل خورشید

نه هیچ عضو مر او راست درخور تنقید

میانشان پس از این گفتگو، دگر ببرید

دو ماه پاییز، این دخترک چه‌ها نکشید؟

همی به خویش، به مانند مار پیچید

خلاصه تا پدرش این قضیه را فهمید:

در تکاپوی غروب است ز گردون خورشید

دهر مبهوت شد و رنگ رخ دشت پرید

دل خونین سپهر از افق غرب دمید

چرخ از رحلت خورشید سیه می‌پوشید

ترا گیتی ای شاه، خوش آفرید

ولی این شهی، زشت بهرت گزید