در تکاپوی غروب است ز گردون خورشید

دهر مبهوت شد و رنگ رخ دشت پرید

دل خونین سپهر از افق غرب دمید

چرخ از رحلت خورشید سیه می‌پوشید

در حوالی مداین به دهی

ده تاریخی افسانه‌گهی

ده به دامان یکی تپه پناه آورده

گرد تاریک‌وَشی بر تن خود گسترده

چون سیه‌پوش یکی مادر دختر مرده

کلبه‌هایش همه فرتوت و همه خم‌خورده

الغرض هیئتی، از هر جهتی افسرده

کاروان چونکه به ده داخل شد

طَرْف ده مختصر آبی و در آن مرغابی

منعکس گشته در آن، سقف سپهر آبی

وندر آن حاشیه سرخ شفق، عنابی

سطح آب، از اثر عکس کواکب یابی

دانه دانه، همه جا آینه مهتابی

در دل آب، چراغانی بود

آنسوی آب، پر از نور فضایی دیدم

دورش از نخل، صف سبز لوایی دیدم

پس باغات، شفق سرخ هوایی دیدم

شفق و سبزه، عجب دور نمایی دیدم

یعنی آتشکده، در سبز سرایی دیدم

در همان حال که می گردیدم

هر کس از قافله در منزلی و من غافل

بیش از اندیشه منزل به تماشا مایل

از پس سیر و تماشای بسی، الحاصل

عاقبت بر لب استخر نمودم منزل

خانه بیوه زنی، تنگ‌تر از خانه دل

باری آن خانه بدو یک باره

خانه، جز بیوه زن و کهنه جلی هیچ نداشت

بیوه زن رفت و فقط کهنه جلی باز گذاشت

پیرمردی ز کسانش به حضورم بگماشت

خانه بی شمع و سیه پرده تاریکی چاشت

به نظر گاهی من منظر گوران افراشت

خانه آباد که اندک مهتاب

جوئی از نور مه، از پنجره‌ئی در جریان

رویش اسپید که روی سیه شب ز میان:

برد و از پنجره شد قلعه‌یی از دور عیان

باشکوه آنقدر آن قلعه که ناید به بیان

لیک ویرانه چو سر تا سر آثار کیان

پیر بنشسته بر پنجره، من:

(من): آن خراب ابنیه کز پنجره پیداست کجاست؟

خیره بر پنجره شد پیر و به زانو برخاست

گفت: آن قلعه که مخروبه آبادی ماست

دیرگاهیست که ویران شده و باز بپاست

ارگ شاهنشهی و بنگه شاهان شماست

این «مهاباد» بلند ایوان است

نه گماندار: مهاباد، همین این بوده؟

نه مهاباد صد اینگونه به تخمین بوده!

فصل دی خرم و گردشگه پیشین بوده

قصر قشلاقی شاهان مه آئین بوده

حجله و کامگه خسرو و شیرین بوده

لیکن امروز مهابادی نیست

حرف آخرش همین بود و ز در بیرون شد

لیک از این حرف چه گویم که دل من چون شد؟

یاد شد وقعه خونینی، وز آن دل خون شد

گوئی آن جنگ عرب در دل من اکنون شد!

که شد آن قلعه دگر وضع دگر

منظر دیگرم آمد به نظر: