جای شرمندگی ازآنچه شنید

تیزترشد زن بی‌شرم پلید

تا به کی داری به ایران و به ایرانی امید

تا به کی گویی که صبحِ دولتِ ایران دمید

تا به کی گویی که آب رفته باز آید به جوی

تا به کی باید از این الفاظِ بی‌معنی شنید

تا به کی باید که ملّت را نمود اِغفال و رنگ

[...]

دوش ابر آمد و باران به ملایر بارید

قیمت گندم و جو چند قرانی کاهید

در همان موقع شب دختر قاضی زایید

فتنه از مرحمت و عدل حکومت خوابید

خدایی که جان و خرد آفرید

به فرمان او شد جهان ها پدید

چو جنت یکی شهر آمد پدید

چنو در جهان کس ندید و شنید

چو فردا شود روی گردان سپید

بفتح و به نصرت بشوق و امید

شه ماد چون این سخن را شنید

یکی آه سرد جگر بر کشید

چو پیک شهنشه ببابل رسید

بنوپر سره گفته شه شنید

چو پور بنی پال آنرا شنید

یکی آه سرد از جگر بر کشید

سر برج و بارو چو لشکر بدید

ز پیروزی و بخت خود دل برید

چو بر نینوا شاه لشکر کشید

زبالای دجله به ایران رسید

بدشتی دو لشکر بهم چون رسید

زغو غایشانگوشها بر درید

زمغزش چنان خون برون میجهید

چو فواره ای کاب آرد پدید

چو کورش مر آن کودکان را بدید

دلش شاد شد سوی ایشان دوید

خبر از فتوحات کورش شنید

چو تسخیر ماد و سکاها بدید

چو فردا شود روی گر دون سپید

به لیدی بتازیم ما با امید

بکورش بگفتند لشکر رسید

ز گرد سپه دشت شه ناپدید

سپس نامه ای از برادر رسید

بنامه بسی بود گفت و شنید

بسی بردیا گفت و او کم شنید

بخنجر گلوی برادر درید

بفرمود لشکر بباید کشید

سوی مصر تا فتح آید پدید