چو منصور از ریاضت برکشیدی

در آخر دیده و دیدار دیدی

منم دیدارو دیدارم ندیدی

منم اسرار و اسرارم شنیدی

ره شرعت سپردستم تو دیدی

که بیشک در همه گفت و شنیدی

سوی منزل ز دید حق رسیدی

جمال حق در این منزل بدیدی

رسیدی ای دل و کامی ندیدی

ز منزل تو یقین نامی شنیدی

در اینجا عین خونست و پلیدی

در اینجاگه یقین بر چون رسیدی

چنین است آخرت آنگه بدیدی

چرا در سوی دنیا آرمیدی

همه اعمی ز خورشید و، تو دیدی

کمال نور جان در وی رسیدی

در این دیوانگی ای دل چه دیدی

دمی در صحبت لیلی رسیدی؟

در اینجا یار اینجاگه ندیدی

عجب اینجایگه چون آرمیدی

حقیقت کُنتُ کنزاً کی شنیدی

شنیدی کنز و گنجت را ندیدی

تو چون در جوهر جانت رسیدی

ز جان سر دیدن جانان بدیدی

ترا نقدست آدم میندیدی

که از این دم تو در گفت و شنیدی

چو اندر جوهر الاّ رسیدی

تو نور جوهر الّا بدیدی

تو از قول کلام این سر شنیدی

ولی جنّات حورا را ندیدی

بلا عشقست اگر اینجا کشیدی

جمال دوست زین سر باز دیدی

کمالت بی نشانی بود و دیدی

حقیقت در سوی جانان رسیدی

گمان خویشتن هم خود بدیدی

یقین خود در کمال خود رسیدی

سوی خاکی و جان در وی رسیدی

که از نور تجلّی کل پدیدی

تو نوری تو نوری این دم و آن نور دیدی

در این دم کل بدان دم در رسیدی