تو گفتی آفتابی بود رویش

که در شب می برآمد میغ مویش

چوآن آفت بدید آن مرد درخویش

برآمد جان ازان دل داده درویش

سپیدی یافت در اسلام مویش

جز آزادی نخواهد بود رویش

قدیم بی ولد، قیّوم بی خویش

تولّای توانگر، فخرِ درویش

چو از شاه این سخن بشنید درویش

بخاک افتاد و می‌افتاد در خویش

هزاران خوشهٔ مشکین به مویش

چو خوشه سرکشیده گِرد رویش

اگر من دم زنم از شرح رویش

پریشانیم بار آرد چو مویش

اگر عاقل بدیدی نقش رویش

شدی دیوانهٔ زنجیر مویش

چو زیر بید سر برداشت مویش

نهانی گل بروزن برد رویش

چو شهزاد از صبوری گشت درویش

ز بیهوشی بزد یک نعره بی خویش

به چشم جان بباید دید رویش

که تا یابی به معنی رو به سویش

تو هالک دان کسی کو نیست درویش

نمی‌داند امام و رهبر خویش

همی کوشند در آزار درویش

همی هستند در آرایش خویش

سخن گوراست اندر معنی خویش

که جویای معانی گشت درویش

عبارت در سخن وانگاه درویش

مگر آنکس که باشد رهزن خویش

بجز خونین دلی و جان درویش

نه بیند هیچ صیدی لایق خویش

چو پیر راهرو بیند که درویش

ترقی کرد اندر عالم خویش

بجد و جهد و سعی و طاقت خویش

خورش از خود بگیر ای مرد درویش

مدار از کس دریغی لقمهٔ خویش

اگر باشد شه و ورهست درویش

بود سیر نبی چون سیر درویش

برفت او بلکه او را برد با خویش