بگفتند گرزوس پس برنشست

سپاهش فراری شد از کوه و دشت

زمین رود خون شد هوا تیره گشت

بدشمن از آن جنگ آمد شکست

پس آنگه چو نیمی زشب بر گذشت

گرفتند هر یک چراغی بدست

برفتند شادان و خندان بدشت

غزالان بیایند شاید بشست

بگشتیم اینقدر اطراف دشت

مبادا تو را شیری آرد شکست

بینداخت بر اسب و خود برنشست

شتابان بیاورد رو سوی دشت

بر آمد صدای تبیره ز دشت

دلیران همه نیزه هاشان بدست

مرگِ غنی مقدمهٔ جنگ وارث است

رحمت به روح آنکه بمرد و کفن نداشت

هم او مقصد طالبان حقیقت

هم او رهبر ره روان طریقت

نه تنها ز احمد رسیدش ودیعت

که او وارث هر مقام و فضیلت

خرم دل مرغان گلستان سعادت

کایشان چو مگس در طلب شهد عبادت

ما همچو جعل در پی سرگین شقاوت

ایشان چو ملخ در پس زانوی ریاضت

به شبنم گفت گل از روی نخوت

تو را با من نباشد حد صحبت

چو ما بین دو کس بینی محبت

تفحص میکن و دریاب علت

چو علت نفع و شهوت شد محبت

شود نابود چون برخاست علت

باری این صحنه، پر از وحشت و موت

گوش من کر شده از کثرت صوت

این زمین: انجمن خلوت خاموشان است

بستر خفتن داروی عدم نوشان است

مهد آسودن از یاد فراموشان است

[...]

باری آن قلعه، حکایتها داشت

ز آفت دهر، شکایتها داشت

چه سرائی؟ که سر و روش سراسر خاک است

چه سرائی؟ که سرش همسر با افلاک است

چه سرائی؟ که حساب فلک آنجا پاک است

[...]

که ای برداشته سود از یکی شصت

درین خرمن مرا هم حاصلی هست

به که هر دختر بداند قدر علم آموختن

تا نگوید کس، پسر هشیار و دختر کودن است

بی‌تو ای گل، در این شام تاری

دامنم پرگل از اشک و خون است

دیدگانم به شب‌زنده‌داری

خیره بر مجمری لاله‌گون است

من خموشم ز افسرده‌جانی

[...]

در لطافتِ بهارِ حسنم گفت

وز جلالت قرین مهرم ساخت