برسیدم به یکی قلعه کهسان و کهن

که در و بامش به هم ریخته، دامن دامن

زیر هر دامنه، غاری شده بگشوده دهن

سر شب هر چه سخن گفته بد، آن پیر به من

باری آن قلعه، حکایتها داشت

ز آفت دهر، شکایتها داشت

چه سرائی؟ که سر و روش سراسر خاک است

چه سرائی؟ که سرش همسر با افلاک است

چه سرائی؟ که حساب فلک آنجا پاک است

بس که معظم بود، اما در و پیکر چاک است

هیئتش تپه انبوهی بود

روی هم رفته تو گو، کوهی بود

یک بنائیش که از خاک، برون پیدا بود

سطح بامش، سر یک دسته ستون پیدا بود

ز آن ستونها، چه بسی راز درون پیدا بود

هر ستونی چو یکی بیرق خون پیدا بود

رفتم اندرش که تا جای کنم

هم ز نزدیک تماشای کنم

دیدم آن مهد بسی سلسله شاهان عجم

بامش بس خورده لگد، طاقش برآورده شکم

بالش خسرو و آرامگه کله جم

دست ایام فرو ریختشان بر سر هم

وندر آن جایگه تاج عیان

سر آن جایگه تاج کیان

جای پای عرب برهنه پائی دیدم

نسبت تاج شه و پای عرب سنجیدم!

آنچه بایست بفهمم، ز جهان فهمیدم!

بعد از آن هر چه که دیدم ز فلک خندیدم!

خسته از گشتن، دیگر گشتم

پای از قلعه به بیرون هشتم