توکّل چیست، پی کردن زبان را

ز خود به خواستن خلق جهان را

برای جان من در باخت جان را

چگونه خون توان ریخت این جوان را

ندید ازهیچ سو یک پاسبان را

مگر یک خفتهٔ بیدار جان را

نشست و گفت مر شاه جهان را

که آن طبلی که هرمس ساخت آن را

گلیمی بود آن شوریده جان را

بمردی داد تا بفروشد آن را

اگر پایندگی بودی جهان را

هویدائی نبودی عقل و جان را

بسی زر داد آن دو مهربان را

بشهر آمد بگفت این داستان را

یکی پرسید آن شوریده‌جان را

که چون می‌بینی این کار جهان را

چنین گفت او که لوح کودکان را

اگر دیدی چنان می‌دان جهان را

بنزد خواجهٔ من میهمان را

بوَد حقّی که نتوان گفت آن را

کنون عهدیست با حق این جوان را

که هر سالی کند حجّی فلان را

درین مجلس بزرگان جهان را

چو خاموشی شرابی نیست جان را

لبش خط داده عمر جاودان را

که آن لب بود آب خضر جان را

که تا آخر کنم این داستان را

باُنس جان نمایم اِنس و جان را

در الحان آورم طوطیِ جان را

شکر بخشم ز شعر خود بیان را

چو بگشایم به یک نقطه زبان را

به بندم نطق مرغ بوستان را

به آهی بگسلم بند جهان را

حنوطی سازم از خاک تو جان را

دمی کآن از سر عشق است جان را

بدان دم زندگی دانم جهان را

به عدلت باز خر این نیم جان را

وگرنه بر تو بفروشم جهان را

نهادت پر گره بندست جان را

از آن جان می‌نبینی آن جهان را