چسان ببرید سر جان جهان را

که خرق و التیامی نیست جان را

به پالیدن در آمد کشتگان را

که بردارد تن هر خسته جان را

بس آن گه گفت عاشق دلستان را

که آتش می فروزم امتحان را

زیارت ک رد اول مادران را

خم افکند از ادب سرو روان را

گلیم خرس شد ظلمت جهان را

که از بگذاشتن بگذاشت آن را

به خلوت ره نداد آن شمع جان را

ز غم تاریک کرده خانمان را

چو پیدا بشنوم راز نهان را

کنم فکری که باید کرد آن را

چو تیر انداخت از خجلت کمان را

روان برداشت شمشیر و سنان را

مژده آمدنت داد صبا دوران را

رونق عهد شبابست دگر ایمان را

ای صبا گر به مقیمان درش بازرسی

برسان بندگی و خدمت مشتاقان را

گر به منزلگه آن نایب حق ره یابم

[...]

مژده آمدنت داد صبا دوران را

رونق عهد شبابست دگر ایمان را

ای صبا گر به مقیمان درش بازرسی

برسان بندگی و خدمت مشتاقان را

گر به منزلگه آن نایب حق ره یابم

[...]

انگشت کنم مگر زبان را

انگشتر لعل آن دهان را

ای مخترع این نه فلک دایره سان را

وی تربیت از لطف تو اشخاص جهان را

کس نیست که پر جیب و بغل نیست ز احسان

تا جود تو در باز گشادست دکان را

تا شیر کند در گلویش دایه لطفت

[...]

بستیم ز لب، در به رخ آفات زمان را

کردیم امان نامه ازین مهر، زبان را

مایل بستم بیش بود ظالم معزول

پرزور شود، زه چو بگیرند کمان را

آگاهی عامل، سبب راحت شاه است

[...]

وعده کردی که بگیری به نگاهی جان را

دل ما نیست، چرا می شکنی پیمان را؟

همه چون سرو ببالند بخود، گر شمرم

خاربست سرکوی تو،صفت خوبان را

چون سیه مار که در برج کبوتر باشد

[...]

نبود چون نام، دشمنی انسان را

بی نام و نشانیست امان ایمان را

از من پدران مهربان گر شنوند

دیگر نکنند نام فرزندان را

اگر تمکین حسنش بگذرد در دل گلستان را

ز لنگر بگسلد شبنم، کمند مهر تابان را

هرکجا جلوه دهد شوخی او یکران را

مفت چشمی است که سقا شود آن میدان را

پر ساخته این غصه ز بس کوه گران را

تا همنفسی یافته، سر کرده فغان را

آه، این چه عزائی است، که هرشب فلک پیر

در نیل کشد جامه زمین را و زمان را؟!

ز آن روز که این تعزیه شد رسم در ایام

[...]

آن نه پیچیده جوهر است آن را

آب گردد بدیده پیکان را!

چو سبزه، سر به پایش این و آن را

چو نرگس، چشم بر دستش جهان را