چه عجب کسی تو جانا که ندانمت چه چیزی

تو مگر که جان جانی که چو جان جان عزیزی

ز کجات جویم ای جان که کست نیافت هرگز

ز که خواهمت که با کس ننشینی و نخیزی

تن و جان برفته از هش ز تو تا تو خود چه گنجی

[...]

چنین گفت او ندانم تو چه چیزی

که گوئی یوسفی گرچه غریزی

کجا یارم شدن از رستخیزی

که نیست این جایگه راه گریزی

چو دید از حضرت چون ما عزیزی

ز غیر ما چرا می‌خواست چیزی

معاذالله که خون او بریزی

که گر خونش بریزی برنخیزی

که بیرون شو ز ملکم؟ می‌ستیزی؟

مگر خواهی که خود را خون بریزی؟

تو پیوسته ز مردم می‌گریزی

چنین بد عهد از بهر چه چیزی

چنین گفت آن یکی با خاک بیزی

که می‌آید شگفتم ازتو چیزی

نیابی آتشش بی آب خیزی

نبینی باد او بی خاک ریزی

بسی چنبر بزد چون خاک بیزی

نیامد بر سر غربال چیزی

نهٔ آهن بسختی و بتیزی

وگر هستی بیک سستی بریزی

برون شد دیگت از سر می‌ستیزی

که در هر دیگ همچون کفچلیزی

چرا از پیش من می برنخیزی

که خونم میخوری و میستیزی

برآوردی بهر دم دستخیزی

ز نامردی نشستی در گریزی

بتیغ عشق گر خونم بریزی

چه برخیزد ز خونم چند خیزی

چو ظاهر شد خروش و اشک ریزی

برامد های و هوی رستخیزی

اگر لرزندهیی برجان چه چیزی

نه مردی نه زنی یعنی که حیزی

شبی مانند روز رستخیزی

فتاده هر گروهی در گریزی

تو هم انگار مرد خاک بیزی

چرا یک شب خدا را بر نخیزی

درین غم تا نمیری بر نخیزی

زخود چون دیو از مردم گریزی