ای خرد در راه تو طفلی بشیر

گم شده در جست و جویت عقل پیر

آن یکی در صدق هم راز و وزیر

و آن دگر در عدل خورشید منیر

چون خلافت خواست افکندن امیر

آن زمان برخاست از یاران نفیر

هرک مذکور خدای آمد به خیر

کی رسد در گرد سیرش هیچ طیر

از قضا می‌رفت درویشی اسیر

چشم افتادش بر آن ماه منیر

سیب را بشکافتی حالی به تیر

و آن غلام از بیم گشتی چون زریر

باز دختر گفت ای پیر اسیر

من گران کابینم و تو بس فقیر

چون بگیرم ماهیی با صد زحیر

قوت ما آنست تا شب، ای امیر

گر دهد آبیش، نبود بی‌زحیر

ور دهد نانش، به خون باشد خمیر

آتشی افتاد اندر جان پیر

در تگ استاد و برآمد زو نفیر

دوزخ الحق زان خوش است و دل پذیر

کو دو مغزست آتش است و زمهریر

وانگهی بر تو نشسته‌ای امیر

تو شده در زیر بار او اسیر

هندوان را پادشاهی بود پیر

شد مگر در لشگر محمود اسیر

پس سؤالش کرد کای شایسته پیر

چون ز منکر درگذشتی وز نکیر

بود آدم را دلی از کهنه سیر

از برای نو به گندم شد دلیر

هرچ را جویی جزو یابی نظیر

اوست دایم بی‌نظیر وناگزیر

ناگزیر تو منم، این حلقه گیر

یک نفس غافل مباش ای ناگزیر

لاجرم چون مختلف افتاد سیر

هم روش هرگز نیفتد هیچ طیر

چون به زیر دار آوردش وزیر

ز آتش حسرت برآمد زو نفیر

چون شنید آن راز او پنهان و زیر

درد کردش دل ز درد آن فقیر