از قضا می‌رفت سنجر با شکوه

گفت زیر پل چه قومند این گروه

شود چون سیل کوه اینجا ز اندوه

چو دریا اشک گردد جملهٔ کوه

بگفت این و روان شد تا سر کوه

بدو گفت ای ز بدبختی در اندوه

بگفت این و بپرّید از سر کوه

بماند آن مرد در افسوس و اندوه

نشسته بود افلاطون در اندوه

بغاری سهمگین از شش جهت کوه

در اول هم دم او در هر اندوه

چه در شهر و چه در غار و چه در کوه

دلش مستغرق دریای اندوه

ز چشم او زمین چون چشم در کوه

چو آن شه باز عاجز شد ز اندوه

بدید از دور جوقی کبک بر کوه

دلی دارم بزیر کوه اندوه

چو کاهی ناتوان و میکشد کوه

نیی تنها بنه تن، چند از اندوه

که تن را خوش بود مرگی بانبوه

همه حیران درافتادند ز اندوه

که تا رفتند بر بالای آن کوه

شدند آن سروران دلشاد ازان کوه

دو اسبه در گریز افتاد اندوه

بصحرا چون فرو رفتند از کوه

دران صحرا درختان بود انبوه

چو در صحرانگه کردند ازان کوه

جهانی بود ز اشتر مور انبوه

یکی حصن رخامین بر سر کوه

درختان گشته گرد حصن انبوه

دهی خوش بود صحرا و سر کوه

دهی پر نعمت و خلقی بانبوه

بسی پندش بدادی در هر اندوه

که بر دل می مکن چندین غم انبوه

اگر دم برکشیدی صبح ازکوه

فرورفتی دمش حالی از اندوه

منم راز تو گفته در سوی کوه

فتاده او ز پا از فکر و اندوه

منم راز تو گفته در سوی کوه

فکنده زلزله در بار اندوه