جانا ز غم عشق تو جانم خون شد

هر دم ز تو دردی دگرم افزون شد

زان روز که دل جان و جهان خواند ترا

جان بر تو فشاند و از جهان بیرون شد

هر دل که نه در زمانه روز افزون شد

نتوان گفتن که حال آن دل چون شد

بس عقل، که بی پرورش دایهٔ فکر

طفل آمد و طفل از جهان بیرون شد

هر لحظه مرا چو شمع سوز افزون شد

وز گریه کنارم چو شفق پُر خون شد

در عشق کسی درست آید که چو شمع

از پای درآمد و به سر بیرون شد

عطار به درد از جهان بیرون شد

در خاک فتاد و با دلی پُر خون شد

زان پس که چنان بود چنین اکنون شد

گویای جهان بدین خموشی چون شد

دلش از دست رفت و سرنگون شد

غلط کردم چه گویم من که چون شد

زنی در عشق آن بت سرنگون شد

دلش بسیار کرد افغان و خون شد

بآخر چون عذاب از حد برون شد

دل گبرش بخاک افتاد وخون شد

یکی درویش در عشقش زبون شد

دلی بود از همه نقدش که خون شد

بآخر از تنش از بس که خون شد

بزاری جان او با خون برون شد

چو بیماریِ او از حد برون شد

حسن را دردِ دل در دل فزون شد

ز خجلت شاه گوئی غرقِ خون شد

فرود آمد ز تخت و اندرون شد

دل سنجر ازان تشویر خون شد

ببخشید از سر ناز و برون شد

ز درد چشم چشمش همچو خون شد

دو نرگسدانِ چشمش لاله گون شد

بیک ساعت دل از دستش برون شد

چو عشق آمد دل او بحر خون شد

چو تیرش سوی چرخ نیلگون شد

ز چشم سوزن عیسی برون شد

ز هدهد بلبل عاشق زبون شد

ز عشق گل به یک ره سرنگون شد

چو بوی مشک از دکان برون شد

همی کناس آنجا سرنگون شد

بگفت این وزین عالم برون شد

نمی‌دانم دگر تا حال چون شد

چو هر پاره بهر سویی برون شد

چنین گشت و چنان و چند و چون شد

اگر قبطی زلالی خورد و خون شد

ولیکن عقل میداند که چون شد