تا عشق تو را به جان ربودم

بی درد تو یک نفس نبودم

از روز ازل هنوز مستم

وز شوق الست در سجودم

گفتی که جمال خود نمایم

[...]

تا عشق تو سوخت همچو عودم

یک ذره نماند از وجودم

تا بگذشتی چو باد بر من

بر خاک فتاده در سجودم

یک لحظه ز تو نمی‌شکیبم

[...]

عمری چو فلک ز تگ نمیفرسودم

تا همچو زمین کنون فرو آسودم

صدباره همه گرد جهان پیمودم

چندان که شدم، حجاب من، من بودم

چنین گفت او که من شفقت شنودم

ولی بر هیچکس مُشفق نبودم

چو بوی او ز جان خود شنودم

شدم زنده اگرچه مرده بودم

ز یوسف لاجرم بوئی شنودم

که من خود بندهٔ یعقوب بودم

بسی رفتم هم آنجا ام که بودم

نمی‌دانم کزین رفتن چه سودم

ملایک را به حضرت ره نمودم

بهر سرگشتهٔ او دَر گشودم

من این نکته ز درویشی شنودم

که گفت اندر طواف کعبه بودم

تو خود دانی که چون من آن شنودم

دهن بربستم و خاموش بودم

ولیکن من بدل او را نبودم

ضرورت را نفاقی مینمودم

چه دستانها که دست اینجا نمودم

ور اسرار از آن فارغ گشودم

دمی بیجسم یک دم در وجودم

دمی جانم دمی اسرار بودم

اگر در بندگی آری سجودم

بمعنی در درونت بود بودم

مرا پیغام او داد از نمودم

در اینجا بود او کرده در سجودم

چنان کاول نمودی بود بودم

همان بنمای آخر در نمودم

فنایت خوشتر آمد در نمودم

که در اول فنای محض بودم

نمود عشق جانان چون نمودم

زیان اینجایگه شد جمله سودم

منم اینجا همان جوهر که بودم

به هر کسوت که هستم رخ نمودم

دو عالم را بیکدم در نمودم

در آخر اولم بینم که بودم