روز از بسطش سپید افروخته

شب ز قبضش در سیاهی سوخته

چون بشد ده روز، مرد سوخته

جبه‌ای آورد بر هم دوخته

هست دنیا آتش افروخته

هر زمان خلقی دگر را سوخته

من ترا بخریده و آموخته

تو ز نااهلی مرا بفروخته

بود خسرو را سگی آموخته

جلدش از اکسون و اطلس دوخته

تو جهان داری دلی افروخته

عشق را باید چو من دل سوخته

بازگفتند آن گروه سوخته

جان ما و آتش افروخته

جان یوسف را به خواری سوخته

وانگه او را بر سری بفروخته

گفت چون در آتش افروخته

گشت آن حلاج کلی سوخته

ای ز وصلت عاشقان دلسوخته

جامهٔ وصل تو هر دم دوخته

تا بداند عاشقان سوخته

اسم اعظم گشت در دین دوخته

ای ز تو ایوان شرع افروخته

جمله بدعتها ز قهرت سوخته

آتش بسیار در وی سوخته

بر مثال دوزخی افروخته

چشم خود را بر زمین او دوخته

هستی خود را به پیشش سوخته

خارجی چشم خرد بر دوخته

او میان نار یزدان سوخته

شمعها بینم بعدل افروخته

وز شعاعش جسم ظالم سوخته

ذوق و حال ما درونها سوخته

خرقهٔ مستان خود بردوخته

اول معنیم علم آموخته

آخر معنیم ایمان سوخته

تا زدرد خود نگردی سوخته

کی کند آتش ترا افروخته

تو نمازی دار دایم سوخته

تادرافتد آتشت افروخته