هست صد گنجش بها در انجمن

مه تو و مه ریسمانت ای پیرزن

احمد حنبل چنین گفتی که من

گوی بردم در احادیث و سنن

گفت آخر گلخنی امشب ز من

عذر خواهد من سرش برم ز تن

دیگری گفتش که پندارم که من

کرده‌ام حاصل کمال خویشتن

گفت دایم یاددار این یک سخن

من مگو تا تو نگردی همچومن

نیستی آگه که شاه انجمن

دور می‌اندازدم از خویشتن

دید مشتی شنگ را، نه سر نه تن

هر دو عالم باخته بی یک سخن

گر بخفتد عاشقی جز در کفن

عاشقش گویم، ولی بر خویشتن

قدر نه نو دارد اینجا نه کهن

خواه اینجا هیچ کن خواهی مکن

ای محمد، با پدر لطفی بکن

یک سخن گو، گفت آخر کو سخن

رفت پیش بوعلی آن پیر زن

کاغذی زر برد کین بستان ز من

شد بر او هم ایاز و هم حسن

هر سه می‌کردند عرض انجمن

چون در آن خلوت نه ما بود و نه من

گر حسن مویی شود نبود حسن

چون خوش آواز آن شنودند این سخن

جمله گفتندش که دل ناخوش مکن

چون کنم آن یک نفس با خویش من

می‌توان کشتن ازین غم خویشتن

چون نماندت هیچ، مندیش از کفن

برهنه خود را به آتش در فکن

تا که می‌رفتند و می‌گفت این سخن

چون رسیدند و نه سر ماند و نه بن

نیست هرگز، گر نوست و گر کهن

زان فنا و زان بقا کس را سخن

هر شکن در طرهٔ آن سیم تن

صد جهان جان را به یک دم صد شکن

می‌نترسم من ز مرگ خویشتن

لیک ترسم از جفای خویش من