سی تن بی‌بال و پر، رنجور و سست

دل شکسته، جان شده، تن نادرست

عاشقی آمد مگر چوبی بدست

بر سر آن طشت خاکستر نشست

بوده دایم از شراب وصل مست

در خمار وصل چون داند نشست

از نهان بی‌شاه با او درنشست

بود آن شب از قضا آن شاه مست

کی توانست آن پسر دایم نشست

لیک بود از بیم خسرو پای بست

جامه نیلی کرد و در برخود ببست

در میان خون و خاکستر نشست

چون مرا روح القدس هم کاسه است

کی توانم نان هر مدبر شکست

هر توانگر کین چنین گنجیش هست

کی شود در منت هر سفله پست

مانده‌ام در چاه زندان پای بست

در چنین چاهم که گیرد جز تو دست

تو بده دستی در آن ساعت درست

تا بگیرم دامن فضل تو چست

همه جانا توئی چه نیست چه هست

ندیدم جز تو در کَونَین پیوست

ز شوقش قفل چون زنجیر بگسست

باستقبال او پرده برون جست

چنین گفت او که در بیعت مرا دست

چو با دست نبی الله پیوست

عصای او بزانو آنکه بشکست

خوره در زانویش افتاد پیوست

مر اگر شاه عالم می‌دهد دست

برون زین چار حاجت حاجتی هست

ز خشم خادم آنجا رفت و بنشست

نظر بگشاد و لب از بانگ در بست

پسر را با پدر چل سال پیوست

چرا سعی بدو ندهد دمی دست

چه گویم روز و شب ده سال پیوست

دران خانه بدین تدبیر بنشست

چو عاشق این سخن بشنود برجست

بزد یک نعره و افتاد از دست

شه آن بگشاد و پیش پیر بنشست

نهادش یک قراضه بر کف دست