ای خاصیتِ لعل تو جان پروردن

تا کی ز سر زلف تو غارت کردن

چون من دو هزار عاشق بی سر و بن

هر دم سر زلفت فکند در گردن

شمع آمد و گفت: کار باید کرد

تادر آتش بر بفرازم گردن

صد بار اگر سرم ببرند از تن

من میخندم روی ندارد مردن

چو کار من مرا بایست کردن

فکندم کاهلی کردن ز گردن

ز هر دونی فغانی نیز کردن

زهر شومی زیانی نیز خوردن

بباید هر دمت صد بار مردن

که بتوانی تو این وادی سپردن

ترا می‌پرورد از بهر خوردن

بِنِه این تیغ را ناکام گردن

شتر‌مرغی که وقت کار کردن

چو مرغی و چو اشتر وقت خوردن

چه مقصودست چندین رنج بردن

که چون شمعی فرو خواهیم مردن

چو مویم پنبه شد در پنبه کردن

مرا پنبه مکن در دنبه خوردن

بسی خوشتر بصد زاری بمردن

که وادی فراق تو سپردن

نه کشتن واجبست او را نه بردن

نه با او زیستن ممکن نه مردن

نهادی از پی این عهد گردن

کنون هم سر مپیچ ازوعده کردن

نشاید از خود او رادور کردن

صفتهای ورا نتوان شمردن

بباید احتیاط طعمه کردن

پس آنگه لقمه‌ها بر خود شمردن

نه چندانست وصف عشق کردن

که بتوانی بگلشن راه بردن

حقیقت چیست پیش دوست مردن

چو مردان جهان این ره سپردن

من بیچاره چتوانم بکردن

بجز غم اینجاگاه خوردن

نشان عشق دارم من بگردن

چگویم تا چه بتوانم بکردن

بخود چیزی تو نتوانی بکردن

بجز اندوه و رنج و غصّه خوردن

بتقوی این چنین دانی بکردن

از این میدان کل گوئی ببردن