ای آتشِ شمع بر تنِ لاغرِ او

رحمت کن و بگریز ز چشمِ ترِ او

وی داده طلاق او و زو ببریده

امشب نتوانی که شوی با سرِ او

پشه گشته باشه‌ای از فر او

هر کجا سرسبزیی از پر او

آنک شه خیزد ز ظل پر او

چون توان پیچید سر از فر او

گه گرفتی اشک در خاکستر او

گاه خاکستر بکردی بر سر او

که می‌گویند می‌آید بر او

شه پریان و آنگه دختر او

چو شوهر دید روی چون زر او

طبیب آورد حالی بر سر او

همائی کرده از کج بر سر او

بگسترده ز هم بال و پر او

یکی تاج مرصّع بر سر او

بغلطاقی مغرّق در بر او

علی گفتا که یارد شد بر او

که شد یکبارگی بسته در او

نکرد از هیچ جانب یک نظر او

رفیقی داشت در اعلا مگر او

چو هستی تو ننماید بر‌ِ او

ز خود بی‌خود بمانی بر در او

بپرسش رفت غزالی بر او

نشست از پای اما بر سر او

کفن را حله گردان در بر او

بباران ابر رحمت بر سر او

مربع زان سه آمد جوهر او

مثلث دو مثنّی در بر او

ز غم برخاسته دل در بر او

نشسته برف پیری بر سر او

یکی تاج مرصّع بر سر او

یکی دیبای ازرق در بر او

یکی آتش برامد تا سر او

که همچون لالهیی شد عبهر او

بسی بگریست خسرو بر سر او

ز نرگس کرد پرخون بستر او

بدریا بود پیوسته بر او

بریده زان نمیشد گوهر او

جهانی کشته آمد بر سر او

ولی یک تن نشد دور از بر او