چو تو جستی بجان از سنگ وز دار

بجان از دار شو او را خریدار

چو مُرداریست این دنیای غدّار

تو چون سگ گشتهٔ مشغول مردار

در آن مجلس زمَی وز روی دلدار

بفخر اندر دو مستی شد پدیدار

تو کز موری کمی در زور و مقدار

به پیش عشق چون آئی پدیدار؟

در آن ساعت که محمود جهاندار

برون می‌رفت ازدنیای غدّار

پیمبر از چنین گفتار و کردار

بخندید و شدش دندان پدیدار

پس از بهلول پرسید آن جهاندار

که تو باری چه گفتی بر سر دار

اگر بفروشدت صد بار دلدار

تو هردم بیشی از جانش خریدار

دل من گُم شد از من ناپدیدار

نه من از دل نه دل از من خبردار

یکی دیوانهٔ آمد پدیدار

به پیش خویش خواندش آن سپهدار

گدا گفتش چنین دُرّ ای جهاندار

ز بحر عشق او آمد پدیدار

اگر مبرز بپردازم ز مردار

روا باشد که یار آید پدیدار

چو مرداریست این دنیای غدّار

سگان هنگامه کرده گردِ مردار

جوابش داد موبد کای جهاندار

چو وقت آید شود بر تو پدیدار

ازو پرسید موبد کای جهاندار

شه ما را چه غم آمد پدیدار

بلی چون آفتاب آید پدیدار

نماند صبح را یک ذرّه مقدار

که کرد آن را ز پی دنیای غدار

ندانم تا که بود آن را روادار

اگر نیکست و گر بد کار و کردار

شود در پیش روی تو پدیدار

درین حضرت سه قطره‌ست و دو پندار

جدا هر قطره را بحری پدیدار

ندا کردم که یارب پرده بردار

ز پرده بایزید آمد پدیدار