روان شد سیّد و او را رها کرد

دل خود را ز دون حق جدا کرد

چو نابینای عاجز را دعا کرد

به بینائیش حق حاجت روا کرد

ببخشید آخرش تا زن دعا کرد

بیک ساعت ز صد رنجش رها کرد

چو صدقش دید زن حالی دعا کرد

همش بیننده هم حاجت روا کرد

کسی جمع چنان چیزی چرا کرد

که باید در پشیمانی رها کرد

به بیماری و فقرم مبتلا کرد

ز گردونم به‌یک ساعت جدا کرد

نخواهندت بخود هرگز رها کرد

ترا بس عمر می‌باید قضا کرد

کسی کو سوی حج کردن هوا کرد

اگر حج کرد بی امرت خطا کرد

بگفت این و یکی نامه اداکرد

بخون دل نکونامی رها کرد:

در آخر جان و تن از هم جدا کرد

ترا در خاک ره چون توتیا کرد

نشست و ماجرا از دل ادا کرد

بسی بر جانش آبستن دعا کرد

چو عنصر بود بیگانه جدا کرد

بما بیگانگان را آشنا کرد

مگرد از گل جداگر گل جفا کرد

که نتوان پارهیی از خود جدا کرد

کنون بنگر که گردون چه جفا کرد

که تا آن هر دو را از هم جدا کرد

دلش اکنون بسوی من هوا کرد

همه خوی بد و تندی رها کرد

قبا پوشید و پیراهن رها کرد

وزان بت، عقل پیراهن قبا کرد

هر آن نعمت که با ایشان عطا کرد

همه ازبهر جاه مصطفی کرد

نباید دستش از دامن جدا کرد

بعهد او بجان باید وفا کرد

چو او را برگزید و آشنا کرد

میان انبیایش پیشوا کرد

نبی این باده خورد و جان فدا کرد

به اسرار خدایم آشنا کرد