حاجبی گفتا که هست او بی‌گناه

ازچه سربریدنش فرمود شاه

چون مدد می‌گیرد این نفس از دو راه

بس عجب باشد اگر گردد تباه

ژنده‌ای پوشید، می‌شد پیر راه

ناگهان او رابدید آن پادشاه

چون درآمد از همه سویی سپاه

هم تو بازافتی و هم نفست ز راه

گفت ابلیسم زد از تلبیس راه

کرد دین بر من به طراری تباه

شیخ راگفتا چو شد پیدا دو راه

در کدامین ره رویم این جایگاه

وادییشان پیش آمد بس سیاه

واشکارا شد در آن وادی دو راه

گفت آخر پیش چون من پادشاه

سوی غیری چون توان کردن نگاه

تا که ندهد دست وصل پادشاه

پای مرد تست ناکامی راه

چشم بسته می‌روم در سال و ماه

عاقبت آخر رسم آن جایگاه

گر درآید بنده بی حرمت به راه

زود راند از بساطش پادشاه

بنده‌ای را خلعتی بخشید شاه

بنده با خلعت برون آمد به راه

منکری با شاه گفت ای پادشاه

پاک کرد از خلعت تو گرد راه

چل مرقع پوش را دیدم به راه

جان بداده جمله بر یک جایگاه

چون بر محمود بردندش سپاه

شد مسلمان عاقبت آن پادشاه

خسرو هندوش گفت ای پادشاه

من نمی‌گریم ز بهر ملک و جاه

غازیش چون دید سر بر خاک راه

گفت نصرت یافتم این جایگاه

جمله افکندید یوسف را به چاه

پس بیاوردید گرگی بی‌گناه

کی تواند داشت رندی در سپاه

زهرهٔ گستاخیی در پیش شاه

هیچ نتوانند دید آن قوم راه

چه بدو چه نیک جز زان جایگاه