چوآنجا جاه بخشان کم زنانند

همه یاری ده شاه زمانند

گروهی مردمش دیوانه خوانند

گروهی کامل و مردانه دانند

نمی‌بینی که اینها کاخترانند

چه گر بر فرقِ گردون خانه دانند

که بی عقلند و ایشان می‌ندانند

ازان سوی مقابر چون روانند

چنین پیوسته تا آنگه که دانند

که این نطع مزخرف برفشانند

دوی دیگر ز حق مهلت ستانند

که تا بر دردِ خود خون می‌فشانند

بزرگانی که در هفت آسمانند

الهی نامهٔ عطار خوانند

ز جنس آدمی پیغمبرانند

که استعداد آن دارند و دانند

کمالی گر نباشد پس چه دانند

ز بی شوقی همه حیران بمانند

مگر ما را درین ره طفل دانند

که چندین جوز بر گنبد فشانند

فصیحانی که در روی جهانند

چو سوسن وصف گل را ده زبانند

عوام الناس این معنی ندانند

عوام الناس در دعوی بمانند

مر او را در جهان بس عاشقانند

که بر وی هر زمان جانها فشانند

بظاهر گرده و دو هادیانند

ز بعد مصطفی صاحب زمانند

کلیم الله را هادی ندانند

همه گوساله را الله خوانند

عوام الناس اکثر جاهلانند

حقیقت دین یزدانی ندانند

عوام الناس این معنی ندانند

عوام الناس در دعوی بمانند

بدین معنی همیشه در جهانند

ز نسل و نسبت یک خاندانند

بمنزلگاه عشقش عاشقانند

سراسر عاشقان عارفانند

درین درگه همیشه عاشقانند

که هر دم جان به جانان برفشانند