چه بودی گر برفت آن مهربانم

که رفتی بر پی او نیز جانم

وگر گویی بکس راز نهانم

شوی هم در زمان در خون جانم

چو در دریا نهان شد درّ جانم

چو دریا گشت چشم دُر فشانم

کجا رفتی که من بیتو چنانم

که چون دریای آتش گشت جانم

چو هست آن بت گل صد برگ جانم

اگر گل نبودم بی برگ مانم

چو سوزی باره باره هر زمانم

بیکباره بسوز و وارهانم

اگر باید گرفتن ترک جانم

برای تو غمی نبود ازانم

بفضل خود برون بر از جهانم

مرا تا کی ز جان، برگیر جانم

کنون چندانکه خواهد بود جانم

تو خواهی بود محرم در جهانم

چو بادی نامه را آنجا رسانم

ولیکن چون شدم آنجا بمانم

ز بس معنی که دارم می ندانم

که هر یک را بهم چون در رسانم

اگرچه همچو مویی ناتوانم

چو موی لقمه بر چشمت گرانم

چگونه با تو بگشاید زبانم

که اشکم گشت مسمار دهانم

ز شادی بستدی انصاف جانم

غمی دیگر نبودی بعد از آنم

بدو گفت ای گرامی تر زجانم

جهان خواهد ربودن از جهانم

تو گویا کن به فضل خود زبانم

بده سری که اسرارت بدانم

بیا برگو که آن روح روانم

که تا این نیم جان بر وی فشانم

امیرالمؤمنین روح روانم

به معنی نطق گشته در زبانم

توی اندر میان عقل و جانم

از آن گوهر فشان گشته زبانم

حلال این دانم و دیگر ندانم

بود مستی شوق او بجانم