چه باشد سرسزای جان جانم

مرا مقصود این با خود رسانم

چو احمد روی بنمودست دانم

درون جزو و کل عین العیانم

که رنجور و ضعیف و ناتوانم

دوای درد خود جز تو ندانم

بخواهی کشتنم آخر که دانم

در اینجا گشت راز تو عیانم

بجز توحید ذاتت می‌ندانم

از آن من دائما توحید خوانم

چو موسی صاحب اسرار جانم

که دایم در دم عین العیانم

چو موسی صاحب سرّ نهانم

از آن پیوسته در عین العیانم

کنونت میکنم واصل که جانم

که راز جملگی از دوست دانم

نظر دارد بمن جانان که جانم

کنون اندر تو من عین العیانم

سوی خاک آمدم این لحظه دانم

که پیدا میشود راز نهانم

حقیقت بت پرست عاشقانم

در اینجا رهنمائی رهروانم

بمن گفتست و راز جمله دانم

که من اینجایگه راز نهانم

ولیکن من از او یک چیز دانم

از او اینجایگه رمزی برانم

مرا وصلست از او تا در عیانم

حقیقت گفت او راز نهانم

چنان در سرّ اسرار عیانم

که هر دم جوهری دیگر فشانم

جدائی نیست من خورشید جانم

که درجمله یقین عین روانم

بتو پیداست اینجا جسم و جانم

ز تو شد در عیان عین العیانم

بتو پیداست اینجاگاه جانم

توئی اینجا نشان بی نشانم

الّا ای جان ترا این جمله خوانم

بجز تو هیچ اینجاگه ندانم

بگویائی قبولست تا بدانم

چو توهستی یقین راز نهانم