چون تو اندر حفظ جانی مانده

من به تو هر روز جان افشانده

ای و او فو العهد برنا خوانده

گشته کژ، بر عهد خودنا مانده

ز بس کز دیده او خوناب رانده

ز خون و آب در گرداب مانده

همی‌گویند در آبم نشانده

که هرگز تر مگرد ای باز مانده

نه آهی کرده نه اشکی فشانده

منم در کارِ تو حیران بمانده

مرا در وصفِ وحدت ترجمان ده

برّب خویش خاطر را نشان ده

برو تن در غم بارگران ده

بسی جان کن چو جان خواهند جان ده

چو ابری بر رخ صحرا بمانده

چو باران اشک بر صحرا فشانده

دلش صد داستان بر عشق خوانده

چو شخصی بی خرد در عشق مانده

گل سیراب بر آتش بمانده

گلاب از جزع بر آنش فشانده

منم ماهی میان خشک مانده

تویی ماهی کناری خون فشانده

قضا رفته قلم تقدیر رانده

شد او ناکام در زنجیر مانده

بشمشیر آتش از آهن فشانده

چو کوهی سیم در آهن بمانده

ترا این عقد در عقبیست رانده

تو چون عقد گهر در عقد مانده

ز کار خویشتن حیران بمانده

ز یک یک مژه صد طوفان برانده

شه بیدل دران کشتی بمانده

چهل روزه چنین کشتی برانده

گلست ونیکویی بر حور رانده

وزان بت چشم بد از دور مانده

تو به بندی صورت واماندهٔ

کی تو حرف حق احمد خواندهٔ

تو بصورت همچو کافر ماندهٔ

واصل حق را تو کافر خواندهٔ

اناالحق میزند بیدست مانده

حقیقت خون ز دست خود فشانده