بزرگی گفت ازل همچون کمان است

هزاران تیر هر دم زو روان است

تو پنداری که زخمش رایگان است

هزاران ساله طاعت نرخ آن است

ازین وادی که در وی بیم جان است

اگر خونی شود جان جای آن است

نشان بندهٔ مقبل همان است

که پیش از کار کردن کاردان است

همه عالم پر از آثار جان است

ولی جان از همه عالم نهان است

زمین سفلیان را آسمان است

سرای علویان را آستان است

یقین می‌دان که راهی بی‌کران است

رهی تیره چراغش نور جان است

عجب تر گفت نزدیک من آن است

که در دریا ز خود کس را نشان است

یقین می‌دان که مغز و پوست یکسان است

ولی از پیش چشم خواجه پنهان است

وجود آیینه است اما نهان است

عدم آیینه را آیینه‌دان است

ندانم بام بُستانت چه سان است

که زندان تو باری بوستان است

برین نطع زمینت بیم جان است

که دم چون ریگ در شیشه روان است

بدانسان صورت او دلستان است

که گویی صورتش معنی جان است

از این صورت صفت خامش زبان است

صفت نتوان که این صورت چه سان است

امیرالمؤمنین شرح بیان است

امیرالمؤمنین نطق زبان است

یکی خورشید و چندین طینت آن است

نظر می‌کن که اینجا در شبان است

جمال جان جان در جان عیان است

ولی از چشم نامحرم نهان است

درون خاک جان عاشقان است

در این جا‌گه لقای جاودان است

دمی کز عشق آمد مغز جان است

در آن دم جمله اسرار نهان است

همه عشق است و اندر تو نهان است

ز عشقت ظاهر صورت عیان است