منم اندر قلندری شده فاش

در میان جماعتی اوباش

همه افسوس خواره و همه رند

همه دردی کش و همه قلاش

ترک نیک و بد جهان گفته

[...]

حق بدانستی ببین آنگه بباش

چون بدانستی مکن این راز فاش

چون بدیدند آنچنان اصحابناش

مانده در اندوه و شادی مبتلاش

وگر ایمان نخواهم بُرد از اوباش

چو موئی بود می از سگ من ای کاش

که چشم ظاهرت از نقش اَوباش

نپردازد سر موئی بنقّاش

دران سختی نمی‌کرد آه قلّاش

که می‌خندید و پس می‌گفت ای کاش

چو چشمت نیست دایم در غلط باش

که نقش راه زن آمد ز نقّاش

حکایت کرد حالی آن معماش

که جز تو کس نیارد کرد پیداش

چو غالب گشت بر بهلول سوداش

زُ بَیده داد بریانی و حلواش

چو مومی روز و شب در سوختن باش

که تا آتش کند افروختن فاش

بآخر فرصتی می‌جست بکتاش

که بخت از زیر چاه آورد بالاش

برستی همچو موی بز بر اعضاش

ز مستان دفع این بودی ز سرماش

مکن مستی میان جمع اوباش

که مستی می‌کند اسرار را فاش

بجز نامی نداری در جهان فاش

همان شکلی که صورت کرده نقاش

چه نفع آمد بگو ای مرغ خوش باش‌؟

در حمام را از نقش نقاش‌؟

شود معنی هر چیزی ترا فاش

چه می‌گویم یکی می‌دانیی کاش

الا ای روز و شب مانند خفاش

شده هم رغم این یک مشت اوباش

جوابش داد آن روباه قلاش

که تو می‌رو من اینک آمدم باش

چو مظهر یافتی خاموش میباش

مکن با جاهلان اسرار حق فاش

بخود گفتم که هان برخیز و خوشباش

که بنمودست اینک دید نقاش