مرد می‌باید که باشد شه شناس

گر ببیند شاه را در صد لباس

می مکن چندین قیاس ای حق شناس

زانک ناید کار بی چون در قیاس

می‌نگر ای جاهل ناحق شناس

از خلافت خواجگی خود قیاس

مرتضا را می‌مکن بر خود قیاس

زانک در حق غرق بود آن حق‌شناس

چون نبودم تا که بودم خودشناس

دیگری را کی شناسم در قیاس

کرد از جان مردِ موسیقی‌شناس

لحنِ موسیقیِّ خلقت را سپاس

چون خبر آمد به محمود از ایاس

خادمی را خواند شاه حق شناس

آن پلاست خوش بسوز ای حق‌شناس

تا کی از تزویر با حق هم پلاس

گفت حالی یوسف حکمت شناس

هیچ می‌دانید کین آواز طاس

جمله گفتند ای عزیر حق شناس

کس چه داند بانگ آید ز طاس

پر برآر و درگذرای حق شناس

ورنه رسوا گردی از آوازطاس

گر تو مرد طالبی و حق‌شناس

بندگی کردن درآموز از ایاس

بود یک جزو غنیمت از قیاس

برتر از صد خاطر حکمت شناس

چون سواره گشتی اندر ره ایاس

می‌دویدی آن گدای حق شناس

چون حسن بشنود این قول از ایاس

گفت احسنت ای ایاز حق شناس

گهی در سینهٔ مردم ز خنّاس

نهم صد دام رُسوائی زوسواس

سیُم این مصحفم بستان و بشناس

که بودست آن عبدالله عباس

پیمبر خواجهٔ انواع و اجناس

بگردن بر نهاد آن سنگِ دست آس

اگر دیوانهٔ چون دیو خناس

سر چنگال داری همچو الماس

مخالف گو بیا بر خوان و بشناس

ستدعون الی قوم اولی باس