جهانا چون حیات تو مماتست

وفا ازتو طمع کردن وفاتست

صفاتش ذات و ذاتش چون صفاتست

چو نیکو بنگری خود جمله ذاتست

شرابی را که بدمستی صفاتست

حرامش دان اگر آب حیاتست

خرد نقد سرای کایناتست

ولیکن عشق اکسیر حیاتست

در و دیوار جنت از حیاتست

زمین و آسمان او نجاتست

بسا مردا که او اب الصلاتست

بسا زن کان زمان اخت الزکاتست

لبش گویی که حلوای نباتست

چه حلوای نبات آب حیاتست

جهان از ظلّ فضلش را نجاتست

سر مویی ز فضلش کایناتست

تو بشناس آنکه او از نور ذاتست

به گیتی آشکارا در صفاتست

میی دارد که جان بخش حیاتست

در آن می بیشکی دیدار ذاتست

کمال بیخودی اکسیر ذاتست

در این معنی چو سالک رانجاتست

چه با دل میکنم این لحظه ذاتست

برون از این مکان عین صفاتست

مکان صورتم عین صفاتست

ولی جان در حضور نور ذاتست

مرا علم حقایق نور ذاتست

بیان شرعم از ذات و صفاتست

حقیقت مرتضی ذات و صفاتست

که او در لو کشف او نور ذاتست

بیانم گوئیا آب حیاتست

که هر یک جوهری از نور ذاتست

پدر اسرار من کلّی صفاتست

مرا دریا نموداری ز ذاتست

جمال آدم از اعیان ذاتست

نمودش در فعال اندر صفاتست

چو عقل کل نمودار صفاتست

به پیوسته عیان با نور ذاتست

حیات جاودان در نور ذاتست

که دیدار خدا عین صفاتست