سحرگاهی شدم سوی خرابات

که رندان را کنم دعوت به طامات

عصا اندر کف و سجاده بر دوش

که هستم زاهدی صاحب کرامات

خراباتی مرا گفتا که ای شیخ

[...]

صاحب معراج و صدر کاینات

سایهٔ حق خواجهٔ خورشید ذات

داعی ذرات بود آن پاک ذات

در کفش تسبیح‌زان کردی حصات

زین همه پندار و شرک و ترهات

پاک گردانی مرا ای پاک ذات

گفت انصافست سلطان نجات

هر که منصف شد برست از ترهات

یافتند آن بت که نامش بود لات

لشگر محمود اندر سومنات

چون دل تو پاک گردد از صفات

تافتن گیرد ز حضرت نور ذات

کمترین چیزیت در محو صفات

بخشش جانست و ترک ترهات

چون بخندیدی لبش، آب حیات

تشنه مردی وز لبش جستی زکات

لعل او سرچشمهٔ آب حیات

چون شکر شیرین و سرسبز از نبات

چون مرا در زیر خاک ای پاک ذات

منقطع گردد امید از کاینات

قایم مطلق تویی اما به ذات

وز جوان‌مردی ببایی در صفات

همه از بود تست ای جوهر ذات

که رخ بنمودهٔ در جمله ذرّات

چو نور پاک اوست از پرتو ذات

نظر افکند سوی جمله ذرّات

سحرگاهی بزرگی در مناجات

زبان بگشاد وگفت ای قایم الذات

که تو در ره نهٔ مرد قوی ذات

که تنها دم توانی زد بمیقات

سری کو سرکشد از حکم این ذات

بپای پیلش اندازم بشهمات

نکوگوئی نکو گفتست در ذات

که التوحید اِسقاطُ الاضافات

به مستی جمله رندان در خرابات

همی گویند بیهوده خرافات

روا دای که رندان خرابات

برند از خون تو سازند طلسمات