میان خاک و خون آن دایهٔ پیر

بسر میگشت باگیسوی چون شیر

اگر صد موی بشکافم بتدبیر

برون نتوان شدن مویی ز تقدیر

کسی چون کشته شد اکنون چه تدبیر

که درمانی ندارد درد تقدیر

تو خود دانی یقین کان دایهٔ پیر

بسی سیری نمود از چرخ دلگیر

بزاری میسراید مرغ شبگیر

بیار ای مرغ زرّین نالهٔ‌زیر

که چل روزست تا هرمز بشبگیر

از اینجا شد برون چون از کمان تیر

بشادی خسرو و گل شام و شبگیر

بهم بودند دایم چون می و شیر

که حُسنا در برش میرفت چون تیر

بیامد پیش خسرو، کرد تقریر

بیاران گفت شه کاین بود تقدیر

وزین ره بازگشتن نیست تدبیر

برآمد چتر زراز کوه کشمیر

فگنده در سر افلاک زنجیر

بخفته گربهیی بر جام. پیر

ز سر تا پای او مانندهٔ شیر

نبود از شیر مردی هیچ تقصیر

چو رسوا کرد تقدیرم چه تدبیر

سیه زانست جای او و دلگیر

که بی تو پای او ماندست در قیر

فلک سیمرغ شب را کرد زنجیر

برآمد زال زر از کوه کشمیر

بخسرو گفت این را نیست تدبیر

مگر آنرا بدست آرم بتزویر

وزان پس چون دو ساله شد جهانگیر

بگفت او تا ندادندش دگر شیر

نیاسود از سرود رود ونخجیر

نه از جام می و نز نغمهٔ زیر

برون شد روز دیگر سوی نخجیر

مگر کز وی بگردد بد بتدبیر

خیال و هم خود از راه برگیر

بگیر اندر طریقت دامن پیر

نماز تو بود فرمان آن پیر

تو آن را خواه نیک و خواه بد گیر