مراو را پرورش دارد عطارد

باو صد بازی آرد همچو شاهد

ترا دانا رفیق نیک باشد

که تا از چاه کفرت خود برآرد

ترا ایمان سلمانیت باید

که تا خورشید از کوهت برآبد

رهی ناکردهٔ مانند احمد

که تا بر قدر خود گردی مؤیّد

بُراق از لامکان آورده با خود

پر از نور و لگامش بود در یَد

معاینه خدا دیدست در خود

که پیدا کرد این جا نیک از بد

ز قربت همچنان با خود نه بی خَود

بچشم پاک او نیکی شده بَد

نه شرعت راه بنمودست در خود

تو نیکی چون کنی چون آمدی بد

ز قول شرع دوزخ دیدم از خود

کنون فارغ شدم از نیک وز بد

قدم بالا نهادستی تو بی خود

که هستی مانده است نی نیک نی بد

شدی بیرون و میگوئی تو با خود

که جز حق نیست نی نیکست و نی بد

همه در عشق میگویند با خود

توئی دانای هر نیکی وهر بد

ببینی چون دمی انصاف از خود

ز نور شرع بینی نیک از بد

امام است او یقین بعد محمد(ص)

بیاب این راز و بیشک شو مؤیّد

تو در توحید او آگاه او شو

ز بهر دید اوآنجا نکو شد

اناالحق آنکسی داند که از خود

رود بیرون نبیند نیک هم بد

حقیقت حق شوی بی دیدن خَود

نماند پیش تو چه نیک و چه بد

اناالحق آنکه گفت ای دوست حق شد

که کلّی در نمود دوست حق بد

چو حل خواهی شد بشتاب در خود

نظر کن در شریعت نیک یا بد

زهی مانده اسیر اندر تن خود

ندانی این بیان از نیک و از بد