که تا این را بدرویشان رساند

که مهتر مستحق را به بداند

چرا چندین سخن می‌بایدم راند

چو می‌دانم که می بربایدم خواند

گهی در نرگسش حیران بماند

گهی در مجلسش طوفان براند

پزشک آخر دوای گُل چه داند

که گُل را باغبان درمان تواند

چو زین شیوه سخن هرمز فرو خواند

ازودایه چو خر دریخ فرو ماند

ز دل این حرفها هرمز فرو خواند

چو وقت عین عشق آمد فرو ماند

اگر عشق ایچ افسون برنخواند

نه از سودای خویشت وارهاند

بزرگان را بپیش خویشتن خواند

بپیش خرده گیران این سخن راند

شه از دیدار و گفتارش فرو ماند

دعای چشم بد بروی فرو خواند

هر آن خونی که چشم از پرده راند

ز آه سرد من افسرده ماند

ز بی آبی چنان خسرو فروماند

که صد دریای آب از رخ فروراند

اشارت کرد شه را نزد خود خواند

به اعزاز‌ش به‌نزد خویش بنشاند

ولی از شاه آن خواهم که داند

که چل روزم بپیش خود نخواند

جهان افروز از او حیران فرو ماند

چو باران اشک از مژگان فرو راند

گل نازک چو در دست صبا ماند

برای دفع او بر خود دعا خواند

چو شاه آن نامهٔ حُسنا فرو خواند

چو سودایی دران سودا فرو ماند

شه عالی صفت را بی خرد خواند

بخواری پیک را از پیش خود راند

چو بشنود این سخن گلرخ فروماند

بجای آورد و تا پایان فرو خواند

بآخر گل چو حیرانی فروماند

ز یک یک مژّه صد طوفان فرو راند

دلم بر مرگ از افسون صد ورق خواند

یکی نشنود و ازجان یک رمق ماند