عاقبت چون کرد پیغامبر نماز

دفن کرد آن کشته راو گشت باز

کافری پیش خلیل آمد فراز

گفت نانی ده بدین صاحب نیاز

گفت ذوالنون است کان دانای راز

چون کند از هم بساط مجد باز

چون بدین منزل رسیدی پاکباز

گر همه بر گویمت گردد دراز

آنچه آنجا بینی از انواع راز

صد هزاران سال نتوان گفت باز

خلق عالم را برای اهل راز

خوان کشیدستند شرق و غرب باز

گر بخود دامن زنی یک ذره باز

پس ز صد دریا کنی غسل نماز

باز قاضی گفت ای مرد مجاز

صوفیان را می میار اینجا فراز

چون بروز آورد شبهای دراز

همچو شبها در گرفت از روز باز

آمدند از دشت سوی شهر باز

شد میسرشان دو قصر سرفراز

زین سبب آن هر دو مرغ دلنواز

اوفتادند از بر هم دور باز

تا تو در ظاهر نگردی کار ساز

عقل در باطن نگردد اهل راز

گفت وقت حلق خلقی در حجاز

بهر سنت موی میکردند باز

چون شنود القصه آن دیوانه راز

گفت ای مشتی گدای بی نیاز

ابن ادهم چون ادا کردی نماز

دست بنهادی به روی خویش باز

زآنکه میدانم که دست بی نیاز

باز خواهد زد به روی من نماز

رفت آن غافل سوی مسجد فراز

تا کسی دم زد بپرداخت از نماز

گفت آن کاهل نمازش کاین نماز

کردم از بهر خدای بی نیاز

بهترین چیزی که عمرست آن دراز

در بتر چیزی که دنیاست آن مباز

منع نکند پادشاه سرفراز

تا روم زینجا بجای خویش باز