چون به زندان آمدم پیش تو باز

گشت بندت سخت‌تر کارت دراز

گفت ای مریخ طبع سر فراز

گرم سیر و زود سوز وتیز تاز

پیر گفتش هست آتش حرص وآز

کار کرده بر همه عالم دراز

تو به نان رو چون رسی از ره فراز

زر کنیم آن وقت از سه حصه باز

پس کنند آن هر سه حصه از دوباز

چون قرار افتاد مرد آمد فراز

آستین کوتاه کردی حیله ساز

تا توانی کرد خوش دستی دراز

هرکه شد در خرقهٔ شد حیله ساز

پس دکان خویش را در کرد باز

دلو برگیر آب برکش غسل ساز

دم مزن تا روز روشن از نماز

یک شبی کز بهر او کردم نماز

رستم از دزدی و گشتم بی نیاز

میمگیر امروز ازو بینی فراز

زانکه این هم خوش خوری فردا بناز

خلعتش بخشید وگفت آن سرفراز

تا بگردانند در شهرش بناز

شد خجل آن مرد و زانجا گشت باز

دید او راجامه شستن کرده ساز

ذره ذره گشت در راهی دراز

آهن نعلین او بی دلنواز

گرچه این راهیست دشوار و دراز

هم برآئی عاقبت زین راه باز

لاجرم در جملهٔ عمر دراز

شادمان دستی بدل ننهاد باز

چون کسی را این چنین راهیست باز

از چه باید کرد بر خود ره دراز

گفت ای رعنا عروس سر فراز

در میان مکه بنشسته بناز

بر جگر آبم نماند از دلنواز

همچو ماهی مانده ام در خشک باز

رفت پیش میرزاد آن مرد باز

گفت میگوید که مردم در نیاز

تا که میماند ز من یک موی باز

نیست روی آنکه بتوان گفت راز