گر ترا دین باید از دنیا مناز

هردو با هم راست ناید کژ مباز

آمد و آن خانه رادر کرد باز

پوستینی دید شاه سر فراز

چون تو چندین سوز داری و گداز

هم بسوز خویش کار من بساز

این سررشته چو شمع ای اهل راز

اندر آتش کی توانی یافت باز

تا بدین در شاهبازی سر فراز

از سر غفلت ندارد دست باز

مرد مجنون گفت بر مرده نماز

چند باید کرد کاریست این دراز

تا که بر یک مرده کردندی نماز

مردهٔ دیگر رسید از پی فراز

میخورند از جهل مرداری بناز

میکنند آنگه کفن از مرده باز

کز ضلالت میکنید از مرده باز

بر من از بهر چه شد این در فراز

من چو تو سرگشته ام با من بساز

پرده کن از روی این مقصود باز

قرنها گردیده ام شیب و فراز

عاقبت طی کرده خواهم ماند باز

بامریدان شیخی از راه دراز

آسیا سنگی همی آورد باز

خلق عالم جمله در شیب و فراز

این چنین چوبی همی جوینده باز

من نه این نه آن ز راه افتاده باز

خردغل باری گران راهی دراز

طالبی را کاو طلب می‌کرد راز

گفت یک روزی اویس پاکباز

چون نماید روی خورشید مجاز

ما بظلمت آشیان کردیم باز

از چنین کس کی گشاید عقده باز؟

خاصه کاو را عقده دارد زیر گاز

چون جمالش دید شرالدوله باز

گفت حالی بازگرد ای دلنواز

در زیارت آمدی آن دلنواز

روز هر آدینه‌ای بعد از نماز

آن جوان چون دید روی دلنواز

هوش ازو شد عقل زایل گشت باز