ثناهاست پیر خرابات را

که شست از دلم لوث طامات را

عطا کرد ز اندیشه فارغ دلی

چو میخانه بخشید سرمنزلی

مرا با مغان همدم راز کرد

[...]

مغنّی نوایی بیا ساز کن

جهان را پر از گوهر راز کن

چنان تازه کن داغ دیرینهام

که دوزخ برد آتش از سینه ام

نی استخوانم، دم صور کن

[...]

شنیدم ز مخمور میخانه ای

که عالم نیرزد به پیمانه ای

بکش ساغر و فارغ از خویش باش

کم خود زن و از همه بیش باش

نیرزد جهان دژم یک پشیز

[...]

کجا رفت آیین مردان حق؟

چه آمدکزین سان سیه شد ورق؟

کنم یاد چون سیرت رفتگان

گشاید دل از دیده سیل دمان

کجایند مستان صهبای عشق؟

[...]

سراینده ای دوش وقت سحر

دو بیتک سرایید خوش با

کلام سخن شیخ شیرازی است

که کیهان خدیو سخن سازی است

ز مسکینیم روی در خاک رفت

[...]

مرا داد روشن روانی سبق

که بادا به روحش تحیّات حق

که ای کودک، اخلاص را پیشه کن

معرّا، دل از نقش اندیشه کن

بدان رسم اخلاص آن حال را

[...]

الا ای جهاندار فرخنده خوی

دمی گوش بگشا به فرخنده گوی

نخستین نکو گیر راه سلوک

که خلقی گراید به دین ملوک

جهاندار باید پسندیده کیش

[...]

یکی بار دل در گل افتاده ای

سخن راند در خبث آزاده ای

سخن چین، حدیثش، به آزاده گفت

نگر تا چه سان گوهر راز سفت

که بگذار بیهوده گفتار را

[...]

سفر پیشم آمد شبی فصل دی

ره، از قاقم برف، پوشیده پی

نهان از رفیقان و یاران خویش

گرفتم به تنهایی آن راه پیش

شبی تیره دل بود اوا ره ناپدید

[...]

شنیدم که عیسی علیه السلام

خری داشتی کاهل و سست گام

به روزی نکردی دو فرسنگ طی

خر از مردمی کی شود تند پی؟

قضا را نبودش شبی میل آب

[...]

شبی سر برآوردم از جیب خویش

چو آهی که خیزد ز دلهای ریش

نگارندهٔ قصّهٔ باستان

رقم کرده بر دفتر راستان

که از پور سینا شنیدم که گفت

[...]

یکی طفل نادان ز خیره سری

به کف داشت جوزی به لُعبت گری

سبک طفل دیگر ز دستش ربود

چو سنجید، در باور وی نبود

به این جوز طفل دنی دوست است

[...]

شنیدم که صاحبدلی پاک دلق

هدف شد به طعن زبانهای خلق

نهادند در وی زبان بدرگان

فتادند در پوستینش سگان

جوانمرد را وقت شوریده شد

[...]

یکی مرد دانا دل هوشیار

دو کودک به هم دید در رهگذار

یکی با عسل نانش آمیخته

دگررا به نان دوغکی ربخته

ز کودک مزاجیش کو دوغ داشت

[...]

شنیدم که در عهد بهرام گور

نمود از قضا قحط سالی ظهور

چو صحرای محشر، زمین تف گرفت

به دریوزه ی آسمان، کف گرفت

سحاب سیه دل نشد مهربان

[...]

رقم کرده با نوک کلک دبیر

به نامه، جهاندیده دهقان پیر

که از عهد شیث و کیومرث و جم

چنین است رسم ملوک عجم

که چون خشم گیرند بر عاقلان

[...]

به عهدی که طبعم نوا ساز بود

سریر نیم نغمه پرداز بود

حماری به دعوی دهن بازکرد

ز خر خانه ای عرعر آغاز کرد

چو سنبل برآشفت کلک دبیر

[...]

فتادم شبی در بیابان حی

نمودم بسی راه، سرگشته طی

شبی تیره دل چون سر زلف یار

پریشان و درهم، من از روزگار

بسی پیشم آمد نشیب و فراز

[...]

شنیدستم از راوی باستان

که سلطان عادل انوشیروان

گذر کرد روزی به دهقان پیر

که هر موی او بود چون جوی شیر

به صورت کمان بود آن خسته حال

[...]

شنیدم که یحیی بن برمک پگاه

به بغداد می دید عرض سپاه

جوانی بدید از هژبران جنگ

که بربسته بر خنگ، چرم پلنگ

زخامی بدان شیوه مشعوف بود

[...]