ساقی قدحی در ده، از خود بستان ما را

مستانه بگو رمزی، بگشای معمّا را

ظلمتکدهٔ عاشق، زان چهره منوّر کن

تا چند به روز آرم تاریکی شبها را

از غنچهٔ لب بگشای، با مرده دلان حرفی

[...]

اگر زردشت، دیدی یک نظر برق عتابش را

پرستشگاه می کردی، نگاه شعله تابش را

کجا نازش سر پیمانهٔ خون دلم دارد؟

تغافل باده پیما گشت، چشم نیم خوابش را

گذشت آتش عنان از دیده و، ملک دل و دینم

[...]

حریفان هر که را دیدیم در دل کلفتی دارد

بنازم شیشهٔ می را که صافی طینتی دارد

عبث بر دوش آزادی کشیدم رخت هستی را

ندانستم که بار زندگانی منتی دارد

خیال نرگسش پیمانه پیما بود در خوابم

[...]

نکهت زلف تو را شمال ندارد

بوی تو را نافهٔ غزال ندارد

گر به مثل سنگ طور آینه گردد

طاقت آن حسن بی مثال ندارد

جان جهانی فدای آن لب میگون

[...]

در دل سخت تو هر چند که جا نتوان کرد

دامن وصل تو از دست رها نتوان کرد

به همین جرم که از کوی تو دور افتادم

ترک عاشق کشی و منع جفا نتوان کرد

دم غنیمت شمر و جام صبوحی مگذار

[...]

بود آیا که ره مهر و وفا بگشایند؟

در فیضی به دل، از مصر لقا بگشایند

ای خوش آن وقت که در دامن شب های دراز

شب نشینان گره از زلف دوتا بگشایند

دیدن حسن دل افروز تو را دیده کم است

[...]

سرگرم فنا فکر دگر هیچ ندارد

شمع سحری برگ سفر هیچ ندارد

جز شورش آفاق به عالم خبری نیست

آسوده دل ما که خبر هیچ ندارد

بیهوده بود زیر فلک بال فشانی

[...]

پیمانه، گرد کلفت صد ساله می برد

آلودگی، ثلاثهٔ غسّاله می برد

پیداست حال عشرت گلگشت روزگار

از داغ حسرتیکه به دل لاله می برد

یاری که باری از دل ما کم کند کجاست؟

[...]

خورشید بندهٔ توست، اقرار می نماید

داغت به جبهه دارد، رخسار می نماید

حربا، زند به عشقت از مهر نعل وارون

جوزا برهمن توست، زنار می نماید

تا رفتی از گلستان ای نوبهار خوبی

[...]

ساقی دم صبوح است، خورشید جام گردان

دور زمانه یکدم، حسب المرام گردان

بی می زلال کوثر زهر است در روانها

تلخ است کام جانها عیشی به کام گردان

مهر جهان فروزی، فیضت کران ندارد

[...]

نمی ماند به مصر از پیرهن، جز تهمت چاکی

سفیدی می کند در راه شوقش، دیدهٔ پاکی

به دست کوته همّت بلند خویش می نازم

که از دنیا، به چشم اهل دنیا زد کف خاکی

در آتش می گرفتم خرمن حسرت نصیبان را

[...]

راه دل و دین را زدی ای طرفه صنم، های

مژگان تو خواباند به ما، تیغ ستم های

آوارهٔ کوی تو ندانم به چه حال است؟

یعنی دلم، آن کافر گم کرده صنم، های

صبر من و تمکین تو، ای عهد فراموش

[...]

نمی‌دانم تو بی‌پروا نگاه، از دل چه می‌خواهی؟

نثارت کرد جان را، دیگر از بسمل چه می‌خواهی؟

چه منتها ز تیغ اوست، بر گردن، شهیدان را

تو ای خون بحل، از دامن قاتل چه می‌خواهی؟

برون از حیهٔ عقل است، کار قبض و بسط دل

[...]

گذشتم به شب زنده داری سحر

ز صحرانشینان آن بوم و بر

چو مجنون در آن دشت تنها نشین

در اطراف او بود روشن، زمین

شب تار ازو لیلهٔ القدر بود

[...]

حزین از سخن گستری لب ببند

نیِ خامه افکن به طاق بلند

سراسر جهان پر ز گفتار توست

زبان آوری چون قلم، کار توست

سرآمد ز عمر تو هفتاد سال

[...]

کلّ ما فی الوجود لیس سواه

وحده لا اله الّا الله

دیده گر مغز بیند و گر پوست

رقم آفریدگاری اوست

شجر طور هستی، انسان شد

[...]

ای رخت در نقاب اسمایی

عین پنهان و محض پیدایی

ای ظهورت منزّه از تأویل

وی بطونت مقدس از تعطیل

من و ما شبهه های تحصیل است

[...]

جبهه با سجده داشت عهد درست

نفس ناکشیده، صبح نخست

شده محرابم آستان شهی

که ندارم جز او امیدگهی

فیض اول خدایگان آمد

[...]